میعاد نیک

 

 ایستادن بر بام والیبال آسیا با نمایش‌های درخشان نسل طلایی توپ و تور ایران، به امری معمول و طبیعی بدل شده بود اما خرق عادت در هر پدیده‌ای که با انسان سر و کار دارد، ممکن

 است.

نسلی که مهم‌ترین افتخارات تاریخ والیبال کشورمان را در میادین بین‌المللی نظیر المپیک، رقابت‌های آسیایی و جهانی و لیگ ملت‌ها رقم زد، بالاخره به پایان راه رسید تا نوبت تازه‌نفس‌ها و جوانانی برسد که همین ملی‌پوشان طلایی را الگوی خود قرار داده و شاید هم با دیدن درخشش آنها به والیبال علاقه‌مند شده باشند. 

مسیر پر فراز و نشیب والیبال ایران با حضور خولیو ولاسکو روی نیمکت تیم ملی آغاز شد و با ولادیمیر آلکنو در المپیک 2020 توکیو به پایان رسید تا نوبت به جدیدترین ستاره‌های بلندقامت برسد؛ ستاره‌هایی در کلاس جهانی.

هر چند قهرمانی در قاره کهن برای والیبال ایران طی سال‌های اخیر موفقیتی چندان بزرگ تلقی نشده اما اتفاقی که در ژاپن 2021 رخ داد؛ حلاوتی دوچندان داشت.

 تیم ملی والیبال کشورمان پس از سال‌ها بالاخره یک کادرفنی تماماً وطنی را روی نیمکت هدایت خود دید و با نسلی جوان پا به سالن‌های رقیب میزبان گذاشت و توانست هم انتقام شکست مقابل چشم بادامی‌ها در المپیک توکیو را بگیرد و هم عنوان قهرمانی قاره را کسب

 کند.

این مهم هرگز نباید دست کم گرفته شود که با جوان‌ترین ترکیب‌مان به چنین موفقیتی رسیدیم. آمیزه‌ای از انگیزه و نیروی جوانی در کنار تجربه‌ای که در کادرفنی وجود داشت، والیبال ایران را به جایی که استحقاقش را داشت، رساند.

 ولادیمیر آلکنو با میدان دادن به پدیده‌های لیگ برتر و چند بازیکن جوان توانست پایه‌های تغییر نسل را شکل دهد تا بهروز عطایی با خیالی آسوده به گلچین شاگردانش بپردازد.

 تانک روسی هزینه‌های تغییر نسل را داد و عطایی هم به بهترین شکل از میراث او استفاده کرد تا امروز، با نسل جدید والیبال ایران مواجه شویم که در عنفوان جوانی به قهرمانی آسیایی هم رسیده؛ نسلی ماجراجو که قهرمانی در بازی‌های آسیایی 2022 هانگ‌ژو را طلب 

می‌کند.