سام ستارزاده

 

میزبان جام ملت‌های والیبال بی‌شک بهترین گزینه ممکن برای سروقامتان سرشار از انگیزه کشورمان بودند تا با غلبه بر آنها، قهرمانی دوباره در قاره کهن را جشن بگیریم. گرفتن سه ست پیاپی از سامورایی‌ها مقابل دیدگان بیش از ۴۰۰۰ تماشاگر ژاپنی در سالن بزرگ شهر فوناباشی، تنها یک پیروزی در یک فینال مهم نبود؛ بلکه یک دیدار انتقامی بود برای جبران دو شکست تلخ در لیگ ملت‌ها و المپیک توکیو؛ آن هم مقابل بزرگ‌ترین رقیب ما در قله والیبال آسیا.

نسبت به تورنمنت بین‌المللی بزرگ سال ۲۰۲۱ که باخت به اژدهاهای ژاپنی قابی از نوار ناکامی ما بود، دو تفاوت بزرگ در تیم ملی که به چیبا و فوناباشی اعزام شد، دیده می‌شد. نخست اینکه پروژه پوست‌اندازی تیم‌ملی به تکمیل خود به‌شدت نزدیک‌تر شد و در غیاب سعید معروف، امیر غفور و سیدمحمد موسوی، سروقامتان با ترکیبی فوق جوان به سرزمین آفتاب بازگشتند که مسن‌ترین بازیکن آن (ابوالفضل قلی‌پور) به ۲۹ سالگی نرسیده. ثانیاً، تیم ملی پس از گذراندن یک دهه با مربیان مطرح آرژانتینی، صرب، کروات و روس به یک گزینه داخلی اعتماد ورزید؛ به بهروز عطایی ۵۱ ساله که امتحان خود را پیش‌تر با فتح جام قهرمانی تورنمنت‌های قهرمانی آسیایی و جهانی رده جوانان در ریفای بحرین با موفقیت سپری کرده بود.

فرمولی که والیبال ایران را پس از چند ماه تیره با ولادیمیر آلکنو به جایگاه نخست آسیا بازگرداند، الگویی محبوب در تمام ورزش‌های تیمی در سرتاسر جهان است؛ پی‌ریزی یک نسل مستعد از رده‌های پایه، با بازیکنان آتیه‌دار و مربی‌ای که رده به رده با این بازیکنان بالا می‌رود تا زمانی که این استعدادها به تیم بزرگسالان تزریق می‌شوند، آنها به اوج هماهنگی و تجربه نیز رسیده باشند. هرچند در مورد والیبال کشورمان، تجربه برای ستارگانی نظیر صابر کاظمی، امیرحسین اسفندیار، میثم صالحی و علی اصغر مجرد به بهای زمین خوردن در یک دوره المپیک و لیگ ملت‌ها انداخته شد اما حضور ۵ بازیکن تیم زیر ۲۱ ساله‌های کشورمان که در تابستان ۲۰۱۹ فاتح جام جهانی جوانان شد در لیست ۱۴ نفره نهایی عطایی، عامل بسیار مؤثری بود در وفق دادن سریع تیم با شرایط جدید خود. همین عوامل، صرفنظر از نتیجه به‌دست آمده در ژاپن، می‌تواند حاکی از آینده روشنی باشد که می‌توانیم در دست کم ۵ سال آینده با بهروز عطایی و تیم‌ملی متصور باشیم.