سامان موحدی راد

 

تیم ملی نسبت به بازی با سوریه چقدر پیشرفت کرده بود؟ هر دو بازی به یک میزان دلسرد‌کننده بود؛ موقعیت‌های گلزنی کم، پاسکاری و کارهای ترکیبی انگشت‌شمار و مهم‌تر از همه نبود یک فلسفه کامل در بازی و اجرای آن از سوی شاگردان اسکوچیچ، اما همه این‌ها فعلاً در یک طرف ترازو قرار می‌گیرد و در طرف دیگر پیروزی سه بر صفر ایران در برابر عراق به چشم می‌آید. یکی از بهترین پیروزی‌های تاریخ فوتبال‌مان برابر رقیبی قدیمی که مثل همیشه باز پرهیاهو و عجیب پیش می‌رفت اما در یک شب آرام اسکوچیچ تازه از بند بیماری رسته قرار داشت و در سوی دیگر دیک ادووکاتی که طعم شکست برابر ایران را در این سال‌ها خوب درک کرده و چندباری برابر ایران شکست خورده است. نکته مهم تیم ملی نسبت بازی برابر سوریه ترکیب تیم بود. دیگر از اشتباهات ترکیب برابر سوریه خبری نبود. حضور طارمی و آزمون نوک پیکان حمله تیم طراوتی تازه داده بود و تعویض‌های خوب اسکوچیچ هم کاملاً به کار آمده بود.

خلاصه که الان وقت سرخوشی است و شادی از یک پیروزی دلچسب با طعم بازگشت به صدر حدول رنکینگ آسیا. ۹ پیروزی دلچسب بدون شکست و بازگشت به دورانی که پیروزی برابر ایران برای هر تیمی در آسیا یک آرزو بود. اگرچه همچنان نگرانی‌هایی وجود دارد. تیم ملی هنوز برابر رقیبی حدی محک نخورده. مدافعان تیم ملی اگرچه در این دو بازی سهل‌انگاری‌هایی کرده‌اند اما مهاجمان عراق و سوریه آنچنان هم سختگیر نبودند تا آنها را جریمه کنند. هنوز عیار بازی تیم ملی در یک روز پرفشار مشخص نشده و هنوز مدافعان و دروازبان‌مان آنچنان در موقعیت خطرناک قرار نگرفته‌اند تا کیفیت‌شان را ببینیم. مهم‌تر اینکه در فاز هجومی هم هنوز عیارمان معلوم نیست. اگر در یک بازی سخت قرار بگیریم و بازی گره بخورد، قرار است چگونه از پس کار برآییم؟ چطور می‌خواهیم بن‌بست‌ها را پشت سر بگذاریم. اصلاً پلن B برای برون‌رفت از بحران‌ها داریم؟ مهم‌تر اینکه پلن‌ A ما چیست؟ نتایج دو روز اول رقابت‌های انتخابی جام جهانی در گروه ما نشان می‌دهد که بازی‌ها از کیفیت بالایی برخوردار نیست.

تنها ایران بود که در برابر عراق تعداد گل‌های بالایی ثبت کرد و سایر بازی‌ها با نتایج نزدیک یک بر صفر یا یک-یک به پایان رسیدند. در شرایطی که رقبای ما این کیفیت را دارند، چندان عجیب نیست که ما هم به همین راضی باشیم اما با این کیفیت نهایتاً سه بازی در جام جهانی نصیب ما می‌شود؛ همین.