سام ستارزاده

 

پیروزی شماره ۹ اسکو در بازی شماره ۹ خود در تیم ملی، بیش از هر موردی مرهون اصلاحی است که وی در ترکیب آغازگر منتخبش نسبت به بازی با سوریه ایجاد کرده بود. پیروزی خفیف در ورزشگاه آزادی مانع این نشد که اسکوچیچ در انتخاب بال‌های عقب تیم تجدیدنظر نکند. با مهیا شدن شرایط صادق محرمی، او جناح راست تیم ملی را بیمه کرد. در سمت چپ نیز امید نورافکن که زیر نظر محرم نویدکیا به این پست بازگردانده شده، شگفتانه اسکوچیچ بود که پایه‌گذار گل زودهنگام کاپیتان جهانبخش هم بود.

پیش‌بینی اینکه جدال ایران و عراق یک جدال فیزیکی و درگیرانه خواهد بود، کار چندان دشواری نبود. هر دو تیم نیز برای کسب سه امتیاز بازی روی ارسال از جناحین و سرزن‌هایشان نظیر سردار آزمون و مهند علی حساب ویژه‌ای باز کردند. در چنین دیداری، انتخاب‌های اسکوچیچ درست در پست‌هایی که در بازی با سوریه در آنها ضعف دیده می‌شد، حایز اهمیت بالایی بود. نمایش ایران مقابل عراق، حتی بدون درنظر گرفتن نتیجه دلچسب آن، دلایل زیادی برای امیدوار کردن آینده تیم‌ملی به سرمربی کرواتش دارد. زوج محرمی-جهانبخش در سمت راست در کمترین زمان ممکن به سطح خطرناکی از هماهنگی رسیده و در سوی مقابل، بدون میلاد محمدی و احسان حاجی‌صفی، زوج نورافکن و وحید امیری هم در دفاع و هم در حمله مؤثر ظاهر شده‌اند.

در سیستم ۴-۴-۲ فعلی اسکوچیچ، تمام زوج‌سازی‌ها با موفقیت انجام‌ شده و به اوج هماهنگی رسیده‌اند. زوج‌های طارمی-آزمون در حمله و کنعانی-خلیل‌زاده در دفاع را اگر در کنار دو زوج کناری بگذاریم، نتیجه آن تیمی زهردار و کوبنده می‌شود. به‌علاوه، اسکوچیچ از مهره‌های روی نیمکت خود نیز به نحو احسن استفاده می‌کند. علی قلی‌زاده و کریم انصاری‌فرد، دو ستاره که در بازی‌های ملی نمایش‌های نوسانی از خود بر جای گذاشتند، از دقیقه ۸۷ وارد زمین شدند اما سه دقیقه بعد، روی یک ارسال مهندسی ‌شده و دقیق، گل سوم ایران را ساختند و به ثمر رساندند.

دو پیروزی یوزهای پارسی در گروهی که ۴ بازی آن از ۶ بازی نخست به تساوی ختم ‌شده، در کنار پیروزی‌های دور قبل مقدماتی، برای ساخت اعتماد به اسکوچیچ به‌شدت کافی است. یک پیروزی مقابل امارات، می‌تواند پیش از پایان دور رفت بازی‌ها ایران را به شکلی رؤیایی به سومین جام جهانی متوالی خود نزدیک سازد.