مازیار گیلکان

 

بازی عراق - ایران برای ما تصویری از برداشتن یک گام محکم به سوی جام جهانی بود، نمایشی پرگل که قدرت فوتبال ایران را در منطقه جلوه می‌داد.

اما آیا صعود کرده‌ایم؟ آیا این نمایش و پیروزی با ۳ گل به مفهوم آسان بودن مسیر صعود به جام جهانی است؟ پاسخ برای هر کس که چنین مسیری را بشناسد، منفی است. فقط کسانی می‌توانند راه را با این پیروزی آسان تلقی کنند که خوش‌باورند.

برای صعود به جام جهانی نمی‌توان اینگونه محاسبه کرد که چون سوریه و عراق را برده‌ایم، چون عراق با کره جنوبی به تساوی صفر - صفر رسیده است، بنابراین ما برای صعود کاری آسان پیش رو داریم و حریفان چندان دشوار نیستند.

اگرچه گروه ایران در روز قرعه‌کشی نیز آسان تصور می‌شد اما عراق در دور برگشت می‌تواند تیمی خطرناک باشد و غافلگیرمان کند. بعید است عراق به این سادگی قید رفتن به جام جهانی را بزند. کره‌جنوبی به تیم قوی‌تری نسبت به دو بازی اول تبدیل خواهد شد و البته سایر حریفان از جمله امارات می‌توانند معادلات گروه را بر‌هم بزنند.

تیم ملی ایران مقابل عراق نمایشی درخشان داشت اما یک لحظه تصور کنید که میزبانی بازی مقابل کره‌جنوبی را به دلیل تجهیز نشدن ورزشگاه آزادی به VAR و ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه آزادی از دست بدهیم. آنگاه چه می‌شود؟ آیا با از دست دادن میزبانی هم بازی با کره جنوبی می‌تواند آسان باشد؟

فارغ از این، هر کدام از بازی‌ها برای ما نقش تعیین‌کننده دارند و کوچک‌ترین لغزش می‌تواند ایران را در مسیر جام جهانی به دردسر بیندازد. بنابراین باید بازی به بازی پیش رفت و اگر قرار بر جشن صعود است، وقتی بجز پایان بازی آخر مناسب این جشن نیست.

بازی امارات - ایران، در ۱۵ مهر ۱۴۰۰ و بازی ایران - کره جنوبی، ۲۰ مهر ۱۴۰۰ می‌توانند بسیار تعیین‌کننده باشند. اگر این دو بازی را با پیروزی پست سر بگذاریم، آنگاه برای حرف زدن درباره شانس بالای صعود می‌توانیم دور هم باشیم و گپ بزنیم. پیش از آن روز باید حواس‌مان باشد کوچک‌ترین لغزشی نداشته باشیم.

تا فروردین ۱۴۰۱ فرصت برای جشن گرفتن داریم اما برگردیم به بازی با عراق. دراگان اسکوچیچ همانطور که مشکلات بازی با سوریه را با چند تغییر برطرف کرد، حالا باید مشکلات بازی با عراق را با تغییرات فنی دیگری برای بازی با کره جنوبی رفع کند.