مازیار گیلکان

 

تیم ملی برای بازی با سوریه تا بخواهید می‌تواند ستاره ردیف کند. بازیکنانی که برای پیروزی مقابل سوریه خیال‌ها را آسوده کرده‌اند و کمتر کسی را نگران این بازی می‌کنند.

از علیرضا بیرانوند و امیر عابدزاده، از شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان تا صادق محرمی و امید نورافکن، از سعید عزت‌اللهی و احمد نوراللهی تا سامان قدوس و علیرضا جهانبخش، از مهدی قائدی تا کریم انصاری‌فرد و مهدی طارمی. جای سردار آزمون و احسان حاجی‌صفی هم خالی است، مثل جای مرتضی پورعلی‌گنجی اما این تیم هر تماشاگری را به پیروزی امیدوار می‌کند.

این حرف‌ها اما خطرناک‌اند. باید بدانیم که تیم ملی بدون اردوی بلندمدت، بدون بازی تدارکاتی و با سرمربی و مربی که درگیر کرونا شده‌اند، باید مقابل سوریه بازی کند و این یعنی ساده فرض کردن بازی با سوریه می‌تواند خطراتی برای تیم ملی ایران داشته باشد. سوریه خود را آماده کرده است که با امتیاز از تهران برود و برای این هدف اردو برگزار کرده، بازی تدارکاتی انجام داده و حتی تلاش کرده است که میزبانی از ایران سلب شود.

ایران از بازی اول باید گام را محکم بردارد. هنوز از یاد نبرده‌ایم که لغزش‌های مارک ویلموتس در دور رفت مرحله مقدماتی مسیر جام جهانی قطر چه بر سر تیم ملی آورد و با چه استرس و عذابی در دور برگشت حاضر شدیم و البته با اقتدار صعود کردیم.

در دور تازه بازی‌ها نباید به آن دردسرها دچار شد. باید در بازی‌های آسان هم با قدرت حضور یافت و درخشید و حتی پیروزی پرگل رقم زد و اندوخته‌ها را بیشتر و بیشتر کرد تا صعود آسان‌تر باشد.

کاش تیم ملی نه فقط برای بازی با سوریه، بلکه برای دو بازی شهریورماه مقابل سوریه و عراق بازی تدارکاتی داشت و کاش در فاصله این دو بازی تا دو بازی بعدی در مهرماه مقابل امارات و کره‌جنوبی بازی تدارکاتی برگزار کنیم تا تیم بهتر خودش را بشناسد و مدل‌های بازی‌اش را تمرین کند.

دراگان اسکوچیچ از این همه ستاره باید بهترین ترکیب را بسازد و همانطور که در دور برگشت مرحله مقدماتی درخشید، این‌بار نیز بدرخشد، با نتایجی که حکم بقای اسکوچیچ است.