این روزها در بازی‌‌های پارالمپیک مدال‌‌های خوشرنگ زیادی نصیب کاروان ایران می‌شود اما این بار مدالی برای ایران به دست آمد که هیچ‌گاه کسب نشده بود. مدالی که در تیر و کمان و در کامپوند برای اولین بار در تاریخ به دست آمد، با تمام مدال‌‌هایی که قبل از این کسب شده بود، فرق داشت. همیشه تیر و کمان در بازی‌های پارالمپیک به ریکرو و مدال‌هایی که ورزشکاران در این بخش می‌گرفتند، می‌نازید. مدال‌هایی که زهرا نعمتی یا ابراهیم رنجبر می‌گرفتند. طلای لندن، طلای ریو اما هیچ وقت نبود که کامپوند هم بتواند به این مدال‌ها برسد ولی این بار اتفاق جور دیگری رقم خورد. این بار رشته‌ای به مدال نقره رسید که در دوره‌‌های قبلی پارالمپیک نهایت موفقیتی که به دست می‌آورد حضور در نیمه نهایی بود. البته این هم در بسیاری از مواقع رخ نمی‌داد و قبل از رسیدن به نیمه نهایی حذف می‌شدند اما این بار اتفاق جدید و شگفت‌انگیزی را رقم زدند و سد تمام ناکامی‌ها را شکستند. ظاهراً براساس برنامه‌ریزی کیفی کمیته ملی پارالمپیک و همچنین کارهایی که انجام شده بود، کامپوند در تیر و کمان جور دیگری دیده شده بود و برای آنها که همیشه ناکام بودند، یک مدال طلا کنار گذاشته بودند، چیزی که تا به حال رخ نداده بود. مدال طلا برای رشته‌ای که تا به حال رنگ مدال را در پارالمپیک ندیده بود، شاید یک خواسته غیر واقعی بود یا شاید هم  محرکی برای افزایش توان و انگیزه ورزشکاران اما هر چه بود، با داشته و توان کامپوند به نظر همخوانی نداشت. شاید این خواسته اندکی در بین مسئولان تیر و کمان هم غیرمعقول به نظر می‌آمد که مجید کهتری به کنایه گفت کمیته ملی پارالمپیک از شما خبرنگاران هم که به توکیو آمدید مدال طلا می‌خواهد! اما شاید اگر این توقع زیاد از حد هم نبود رمضان بیابانی هم نمی‌توانست به فینال کامپوند پارالمپیک برسد و مدال تاریخی نقره را کسب کند. شاید هم خواسته مسئولان محرکی شد تا علی سینا منشا‌زاده و رمضان بیابانی که خود را در حد مدال پارالمپیک نمی‌دیدند، به یکباره قد بکشند و اندازه مدال پارالمپیک شوند. حتی کار به جایی برسد که منشا‌زاده بعد از باختش با حسرت بگوید مدال را از دست دادم و بیابانی هم بعد از شکست در فینال بگوید می‌توانستم طلا بگیرم. با این مدال نقره بیابانی حالا دیگر کامپوند سد ناکامی را شکسته؛ حالا قد کشیده و به اندازه مدال رسیده و از پارالمپیک‌‌های بعدی دیگر بدون مدال برنمی‌گردد.