یادداشت

مارتین ساموئل  

 

اوایل تابستان، آرسنال با نوریچ تماس گرفت برای جذب امیلیانو بوئندیا. پیشنهادشان 25 میلیون پوند بود. به آنها گفتند نوریچ پیشنهاد 30 میلیون پوندی از استون ویلا داشته. هیأت مدیره بررسی را شروع کرد و نماینده آرسنال به مذاکره ادامه داد اما دپارتمان جذب باشگاه یک تیم تحلیلگر آماری دارد که بازیکنان را ارزش‌گذاری می‌کند و به این نتیجه رسیدند که بوئندیا بیشتر از 25 میلیون نمی‌ارزد. 

نوریچ باحوصله دوباره توضیح داد و اگرچه کار تحلیلگران آرسنال بسیار دقیق و موشکافانه بود اینکه یک تیم دیگر پنج میلیون پوند بیشتر از آرسنال پیشنهاد داده بود، به معنای آن بود که پیشنهاد آرسنال اولویت نداشت. طرف آرسنالی گفت با اعضای کمیته انتقال درباره حرکت بعدی مشورت می‌کند. فهرست بزرگی داشت. جاش کروئنکه، ادو، میکل آرتتا، وینای ونکاتشام، شاید چند نفر دیگر. نوریچ خاطرنشان کرد زمان در این انتقال مهم است. بوئندیا با 30 میلیون پوند به ویلا رفت. زمانی آرسنال بهترین مدیریت را در انگلیس داشت. حالا اما اینطور نیست. این روزها باشگاه آزمون و خطا شده است. خیلی‌ها در حساس‌ترین پست‌های اجرایی در چنین باشگاه مهمی برای نخستین بار مسئولیت به دست آورده‌اند.

کروئنکه هرگز یک باشگاه را غیر از مدل آمریکایی‌اش اداره نکرده؛ ونکاتشام هرگز رئیس یک باشگاه فوتبال نبوده؛ آرتتا دستیار بوده اما نه مربی؛ ادو مدیر فنی یک باشگاه در اروپا نبوده؛ حتی پر مرته ساکر در اولین پست خود به عنوان مربی آکادمی است، هر چند به نظر می‌رسد در این بخش مشکلی وجود ندارد. فقط ریچارد گارلیک، مدیر فعالیت‌های فوتبالی، هشت سال چنین پستی در وست برومویچ داشته قبل از سقوط این تیم در سال 2018.

جای شگفتی نیست که آرسنال ناپخته عمل می‌کند، اشتباهات کودکانه مرتکب می‌شود و تکرارشان می‌کند. خریدها منطقی نیست.

اشتباهاتی که در گذشته می‌شد، طبق برنامه بود، فلسفه داشت. می‌دانستیم آرسن ونگر شوق چه چیزی را دارد اگرچه به آن نرسید؛ می‌دانستیم چرا استادیوم ساخته شد اگرچه هرگز در آن قهرمان نشدند؛ می دانستیم دیوید دین به عنوان سیاستگذار-مذاکره‌کننده چه نقش مهمی دارد اگرچه مجبور به رفتنش کردند.

آرسنال از نظر دیپلماتیک و ساختاری برای دیگران الگو بود.

خیلی باشگاه‌ها به بحران واکنش نشان می‌دهند اما واکنش آرسنال در اوج بود، به خوبی می‌دانستند اساس کار را چطور بگذارند. شک نیست آرسنال می‌تواند همین حالا هم عکس‌العمل درستی داشته باشد اما دیگر کسی آنها را دارای استاندارد طلایی نمی‌داند.

فکر کنید به کاری که با عروسک نماد باشگاه، «گانر ساروس» کردند. این دایناسور بامزه که جلوه خوبی از باشگاه به تصویر می‌کشید اخراج شد و این آغاز قرنطینه سال گذشته بود. این روزها دیگر کسی به دیدن برنامه‌های ورزشی و اقتصادی و کل باشگاه علاقه‌ای نشان نمی‌دهد.

مدیریت آرسنال آنقدر ضعیف عمل کرد که در میان تیم‌های لیگ برتری، بیشترین آسیب را از کووید 19 در فصل جدید متحمل شد. خیلی اتفاقات رخ داد که هیچ دلیل عقلی برایش نبود. آرسنال 125 میلیون پوند خرج کرد اما برای چه؟

شنبه در زمین منچسترسیتی، تنها خرید جدید در ترکیب اصلی مارتین اودگارد بود که به عنوان بازیکن قرضی به سختی می‌توانست در یک بازی تأثیرگذار باشد و سرنوشت مسابقه را عوض کند. بن وایت هنوز با کووید درگیر است ضمن اینکه آرون رمسدیل، آلبرت سامبی لوکونگا و نونو تاوارس روی نیمکت بودند. چند بازیکن که روی هم 52 میلیون پوند هزینه داشتند اما به درد حضور در ترکیب اصلی تیمی که دو بازی اولش را باخته و نتوانسته گل بزند، هم نمی‌خوردند. بدون شک در تحلیل کاملاً منطقی است.

آرسنال 5 بر صفر باخت و از دو سال و نیم پیش و گل دقیقه 44 سرخیو آگوئرو، در بازی‌های لیگ 15 بر صفر از منچسترسیتی عقب است.

نه، آرسنال اولین تیمی نیست که توسط تیم پپ گواردیولا تحقیر می‌شود. سیتی از سال 1947 تا زمان ورود گواردیولا در سال 2016 به اندازه این پنج سال برد 5 بر صفر داشته. اما آرسنال داعیه حضور در میان نخبگان اروپا را دارد نباید اینقدر فاصله بگیرد. قطعاً نباید اشتباهات فصل‌های گذشته را تکرار کنند، مثل قرارداد گزاف مسعود اوزیل که کمی بی‌انگیزه شده بود.

اما به پیر امریک اوبامیانگ هم پیشنهاد مشابهی داده‌اند با آنکه فرمش افت کرده. حالا سخاوت مضحکی را درباره گرانیت ژاکا به خرج می‌دهند. او قرار بود به رم فروخته شود اما نشد و حالا یک قرارداد جدید با شرایط بهتر به علاوه بازوبند کاپیتانی در دو بازی نخست را به او داده‌اند. پاسخ او اخراج در نیمه اول بازی مقابل سیتی بود.

آینزلی مایتلند نایلز سه‌شنبه گذشته علنا از باشگاه انتقاد کرد که ابتدا به او اجازه خروج داده اما بعد همه راه‌های فرار را بسته؛ یک دوگانگی دیگر.

شاید این هم اختلال در سیستم تحلیل آماری بوده یا شاید نبود هماهنگی میان یک ارتش آدم که در استخدام بازیکنان تأثیرگذارند.

آرسنال برای اولین بار از سال 1954 سه بازی اولش در لیگ را باخته، برای اولین بار از سال 1953 نتوانسته در سه بازی اول لیگ گل بزند و برای اولین بار در تاریخش این دو شاهکار را با هم انجام داده.

ونگر یک بار گفته بود آرسنال ستاره می‌سازد، نمی‌خرد اما هنوز هم این درست است؟ کایران تیرنی به نظر در مسیر عقبگرد طی طریق می‌کند و اگرچه امیل اسمیت رو و بوکایو ساکا بازیکنان فوق‌العاده‌ای هستند اما کسی تضمین نداده که پسرفت نکنند.

بازی بعدی 20 شهریور برابر نوریچ است، دیدار دو تیم قعر جدول. قبل از شروع فصل، اگر به تیمی که بوئندیا را فروخت، پیشنهاد می‌دادند بعد از سه بازی به اندازه آرسنال امتیاز داشته باشند، آن را شروعی امیدوارکننده تلقی می‌کرد.

حالا هر دو در امتیاز صفر برابرند اما نوریچ نوزدهم است چون حداقل گل زده. دپارتمان جذب باید این را هم تحلیل کند.

منبع: دیلی میل