میعاد نیک

 

 پایان دادن یک مأموریت بدون رسیدن به مقصد نهایی و هدف تعیین‌شده، برای مأمور اعزامی هیچ فاکتوری کمتر از یک شکست ندارد. شمشیربازی سابر ایران در المپیک 2016 ریو یک بار این طعم تلخ و گس را چشیده و حکماً نمی‌خواهد باز هم تلخی شوم در دهان‌اش بپیچد و روزگارش را مکدر کند. شکست آنجا سخت‌تر و هضم‌اش دشوارتر می‌شود که تا یک‌قدمی موفقیت رفته باشی و درست در لحظه وصال، با پنک سهمگین باختن مواجه شوی. کوهنوردان که به یک‌قدمی قله می‌رسند، موفقیت را در مشت خود می‌انگارند اما تنها نام کسی به‌عنوان فاتح قله ثبت می‌شود که بر بام بایستد و همه را پایین‌تر از خود ببیند.

مجتبی عابدینی در المپیک نه‌چندان پررونق 2016 ریو برای کاروان ایران، این طعم را با تمام سلول‌های بدن‌اش چشید و کامش تلخ شد. شمشیربازی ایران که برای نخستین بار خودش را در حدواندازه‌های یک مدعی المپیک می‌دید، با بداقبالی به رتبه چهارم بسنده کرد تا همه چیز به المپیک کرونایی 2020 توکیو و سهمیه تیمی گره بخورد. تیم ملی شمشیربازی ایران حالا برای نخستین بار در تاریخ خود با سهمیه کامل تیمی عازم دهکده بازی‌ها می‌شود تا این نخستین بار را با نخستین افتخار دیگری گره بزند و به اولین مدال خود در تاریخ بازی‌های المپیک برسد.

پیمان فخری به‌عنوان اولین مدال‌آور آسیایی تاریخ شمشیربازی سابر ایران حالا در قامت سرمربی تیم ملی شاگردانش را برای اولین و بزرگ‌ترین افتخار شمشیربازی آماده می‌کند؛ در آوردگاهی که باید تمام توان خودش و شاگردانش خرجِ پایان دادن به مأموریت ناتمام شود. مأموریتی که هر آن اندازه در ریو تلخ و ناامیدکننده بود، در توکیو می‌تواند به نقطه عطف مجموعه ورزش ایران‌زمین ختم شود؛ به‌خصوص حالا که طلایی‌ترین نسل شمشیربازان ایرانی در دسترس است و باید همین حالا به سکوی المپیک اندیشید، نه سال‌های بعد.