میعاد نیک

 

یکی از مهم‌ترین نکاتی که در مدیریت ورزش زنان مغفول مانده و هیچ‌کدام از رؤسا و نواب رؤسای زنان فدراسیون‌های عریض و طویل به آن نیم‌نگاهی هم ندارند، مسأله توجه به روحیه ورزشکار و اهمیت دادن به فاکتورهای روحی و روانی است. زنانی که به‌رغم محدودیت‌های بسیار در جامعه کشور قدم در راهی دشوار و پرسنگلاخ نهاده‌اند، در عین ناباوری از سوی عالی‌ترین نهاد آن رشته هم حمایت نمی‌شوند تا بی‌جهت بودن نواب رئیس زنان فدراسیون‌ها و همچنین معاونت ورزش زنان وزارتخانه بیش از پیش به چشم بیاید. پریسا جهانفکریان یکی از ده‌ها هزار زن ورزشکار ایران‌زمین است که طعم تلخ ناملایمت‌ها و تبعیض‌ها را چشیده. مطمئناً پای حرف این وزنه‌بردار زن که بنشینیم، چنان با سوزوگداز از فشارهای تحمیلی به ورزش زنان در ایران سخن خواهد گفت که هیچ مجالی برای ادامه بحث و نقد باقی نماند. بر هیچ‌کس پوشیده نیست که زنان ورزشکار ایرانی با شدیدترین محدودیت‌ها و با بالاترین نوع محرومیت‌های اجتماعی و ورزشی، دست به ساختارشکنی‌ها و تابوشکنی‌هایی می‌زنند که حداقل باعث شکفته شدن ۱۰ استعداد سرکوب‌شده از بین زنان خواهد شد.

فدراسیون وزنه‌برداری پس از آبیاری علوفه هرز خود طی ۵ سال اخیر، تمام استعدادهای بالقوه و بالفعل ورزش پولاد و دیسک را نابود کرده تا در آستانه المپیک ۲۰۲۰ توکیو، تنها خاطرات خوش‌مان از بهداد سلیمی و حسین رضازاده باعث تسلی شود. وزنه‌برداری در کنار کشتی و تکواندو از اصلی‌ترین رشته‌‎های مدال‌آور کشورمان در ادوار مختلف بازی‌های المپیک بوده اما تیم جدید مدیریتی این فدراسیون چنان مزرعه سوخته‌ای را در ورودی غربی ورزشگاه آزادی ساخته و پرداخته که امیدی به احیای آن هم نباشد.

جهانفکریان به‌عنوان نخستین زن وزنه‌برداری تاریخ ایران در بازی‌های المپیک راهی توکیو خواهد شد تا این افتخار بزرگ را تماماً به نام خودش ثبت کند. فدراسیونی که حتی خرج عمل جراحی ملی‌پوش خودش را نداد و با روحیه وی به شدیدترین نحو ممکن بازی کرد، هیچ سهمی در این افتخار ملی و فردی نخواهد داشت. دختر ایرانی نماد فریاد اعتراض هم‌جنسانش به سوءمدیریت‌هاست.