سام ستارزاده

 

با اعزام کاروان المپیک ایران به توکیو، پریسا جهانفکریان را می‌توان نماد پولادزنانی دانست که تا تابستان ۱۳۹۸ که برای نخستین مرتبه به مسابقات آسیایی و سپس جهانی اعزام شدند و هیچگاه فرصت عرضه مهارت خود در ورای مرزها را نداشتند. وزنه‌بردار ۲۶ساله یاسوجی که دو سال قبل در کنار شش ستاره زن دیگر به پاتایا اعزام شد تا در کنار مردان ملی‌پوش پرچم وزنه‌برداری کشورمان را در بالاترین آوردگاه جهانی این رشته برافراشته نگه دارد، حال با انصراف نماینده ساموآ صاحب فرصتی شده تا با درج نام خود به‌عنوان نخستین وزنه‌بردار زن ایرانی تاریخ المپیک، پیشگامی برای زنان مستعد هم‌رشته‌ای خود نیز باشد.

اما داستان پرپیچ‌وخم این روزهای جهانفکریان شاید رنجنامه بسیاری از ورزشکاران غیرفوتبالی کشورمان باشد. چنین نماینده‌ای که با صرف حضورش در بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان، در ورزش زنان ایران صاحب رکورد می‌شود، به‌جای تجلیل و حمایت تمام‌قد، با تهدید به محرومیت از سوی فدراسیون وزنه‌برداری روبه‌رو شد؛ آن هم به جرم انتقاد به وضعیت موجود. همین تهدید رویای المپیک را برای جهانفکریان بر باد رفته جلوه داد که به موجب آن قهرمان وزنه‌برداری زنان کشور دست آسیب‌دیده خود را که قصد داشت پس از المپیک توکیو درمان کند، به تیغ جراحان بسپارد. جای اسفبار این قصه اما تنها به این تهدید ختم نمی‌شود، بلکه آنجا نمود پیدا می‌کند که فدراسیون وزنه‌برداری از تقبل هزینه ۳۰میلیونی جراحی جهانفکریان نیز سر باز زد. متأسفانه بی‌توجهی و عدم حمایت‌های مادی و معنوی در قبال افتخارآفرینی‌ها در ورزش زنان حتی نسبت به ورزش مردان آنگونه موج می‌زند که حاصل آن پیوستن دو ورزشکار زن ایرانی در رشته‌های تکواندو و دوومیدانی به کاروان‌های بلژیک و آلمان در دوره گذشته المپیک بوده. در دوره جاری نیز به دلایل مشابه، کیمیا علیزاده، تنها زن مدال‌آور تاریخ ورزش ایران، خارج از سایه پرچم مقدس کشورمان در توکیو روی شیاپچانگ می‌رود. دینا پوریونس، دیگر تکواندوکار زن ایرانی که پیش‌تر برنز مسابقات آسیایی را نیز به دست آورده، مانند علیزاده پرچم مختص پناهندگان المپیکی را به پرچم کشور خود ترجیح داده. قطار زنان ورزشکار کوچ‌کرده بیش از ظرفیت خود نیز پر شده. دیگر وظیفه خود ماست که جهانفکریان‌ها را حفظ‌ کنیم؛ چراکه خروج امثال وی، به مثابه خروج اعتبار از کاروان ورزشکاران وطنی خواهد بود.