مازیار گیلکان

 

برای پریسا جهانفکریان همه چیز در روزهای اخیر غیرمنتظره و پرالتهاب بود. او یکباره با سهمیه المپیک توکیو مواجه شد اما بی‌خبر دستش را به جراح سپرده بود و این حضورش در المپیک را تردیدآمیز کرد. او اگر زودتر مطلع می‌شد که شانس حضور در المپیک را دارد، دستش را جراحی نمی‌کرد و می‌توانست جراحی را بعد از المپیک توکیو انجام دهد. اما چه گذشت که او جراحی کرد و حالا باید با دستی که هنوز مراحل بعد از جراحی را پشت سر نگذاشته، در المپیک وزنه بالای سر ببرد و خطر 

کند؟

اگر فدراسیون وزنه‌برداری با دقت و تحقیق، این شانس را پیش‌بینی می‌کرد، اگر فدراسیون وزنه‌برداری به‌خاطر چند خط انتقاد وزنه‌بردارش او را به محرومیت متهم نمی‌کرد و به‌جای جدل با ورزشکار، به سلامت و آینده حرفه‌ای او فکر می‌کرد، حالا با داستان بهتری مواجه بودیم.

پریسا جهانفکریان احتمالاً به المپیک توکیو می‌رود، اما خودش سه روز پیش امیدی نداشت که پس از جراحی دستش بتواند وزنه بزند. فدراسیون وزنه‌برداری اما برای توجیه رفتارهای پیشین خود، شتاب‌زده خبر داد که پریسا را به المپیک 

می‌فرستد.

به نظر می‌رسد حتی به قیمت به خطر افتادن سلامت ورزشکار، او راهی المپیک می‌شود. جهانفکریان بعید است که بتواند وزنه‌ مورد نظرش را در توکیو بالای سر ببرد. برای دست او خطرناک است که تحت فشار قرار بگیرد و کوتاه کردن مدت درمان او می‌تواند آینده حرفه‌ای‌ او را به خطر بیندازد. پریسا لابد مشتاق است که در المپیک حاضر باشد و این افتخار کوچکی نیست اما سلامت پریسا از هر افتخار دیگری مهم‌تر است.

فدراسیون وزنه‌برداری حتی هزینه جراحی و درمان پریسا جهانفکریان را پرداخت نکرده بود، اما پس از کسب سهمیه المپیک توکیو به‌عنوان اولین زن وزنه‌بردار تاریخ ایران در المپیک‌ها، این پریسا بود که به ورزشکار محبوب این فدراسیون تبدیل شد. اما فدراسیون باید پیش از همه استعداد ورزشکارش را تشخیص دهد و مراقب او باشد.

روزی که پریسا تهدید به محرومیت شد، روزی که در پاسخ به درخواست پرداخت هزینه جراحی‌اش پاسخ منفی شنید، چندان دور نیست.

تماشای وزنه زدن پریسا جهانفکریان برای بسیاری از جوان‌ترهای ورزش زنان در ایران الهام‌بخش است.