وقتی که آن سؤال اجتناب‌ناپذیر پرسیده شد، روبرتو مارتینس تلاش کرد از پاسخ به آن طفره برود. این سؤال پیش‌تر از فرانک دی‌بوئر، فرناندو سانتوس و دیدیه دشان پرسیده شده بود؛ از مربیان تیم‌های بزرگی که از یورو حذف شدند. نسل طلایی بلژیک شاید در مونیخ به پایان راه رسیده باشد اما مربی آنها حاضر نشد بگوید که آیا او هم به آخر خط رسیده یا نه.

مارتینس پس از شکست دردناک مقابل ایتالیا گفت: «این لحظه‌ای است که صحبت درباره هر چیز دیگری به جز شکست در آن بسیار سخت است. ما از یورو حذف شدیم. باخت ما همین حالا اتفاق افتاده و نمی‌خواهم چیزی بگویم که بیش از حد احساساتی باشد. حالا زمان تحلیل و بررسی فرارسیده اما در حال حاضر حس ناامیدی و ناراحتی داریم. این چیزی است که در ذهن من است.»

چنین صحبت‌های مبهمی معمولاً نشان از جدایی دارد. دی‌بوئر 48 ساعت قبل از مارتینس، دقیقاً همین حرف‌ها را زد و بعد هم راه او از تیم ملی هلند جدا شد. مارتینس پنج سال مربی بلژیک بوده و بار دیگر در کسب قهرمانی ناکام ماند. تیم او نیاز به تغییر نسل دارد. البته این مربی 47ساله توانسته در سه سال گذشته، بلژیک را در صدر رده‌بندی فیفا نگه دارد. آنها کم‌جمعیت‌ترین کشوری هستند که به رده نخست رده‌بندی فیفا رسیده‌اند. البته اینکه آنها نتوانستند قهرمانی به دست بیاورند، تا مدت‌ها روی این موضوع سایه‌افکنی می‌کند.

بازگشت به لیگ برتر از گزینه‌های این مربی سابق اورتون و ویگان است. او هنوز در شمال غرب انگلیس زندگی می‌کند. پیش‌تر، او گزینه مربیگری بارسلونا بود اما این باشگاه رونالد کومان را انتخاب کرد و سپس او را برای یک فصل دیگر نگه داشت. 

کومان در اورتون جانشین مارتینس شده بود. با این حال، رابطه مارتینس با بلژیک نزدیک‌تر از سایر مربیان با تیم‌های ملی‌شان بوده است و وقتی که دردهای شکست فرونشست، شاید رفتن به جای دیگر و شروع دوباره برای مارتینس خیلی جذاب نباشد.

مارتینس هم مربی تیم ملی بلژیک است و هم مدیر فنی اتحادیه فوتبال بلژیک. او ابتدا در نظر داشت که یورو 2020 را پایان پروژه خود در تیم‌های ملی بداند اما این مسابقات یک سال به تعویق افتاد و او قراردادش را تا جام جهانی 2022 تمدید کرد. مارتینس نقشی کلیدی در پرورش جوانان در بلژیک داشته و مانند دوران حضورش در انگلیس، خواستار آن شد که تیم‌های زیر 21سال در لیگ‌های حرفه‌ای بازی کنند اما اگر بلژیک قهرمان جام جهانی نشود، اوضاع این تیم آشفته‌تر از حال حاضر خواهد بود.

توماس فرمالن 35 ساله است، یان فرتونگن و دریس مرتنس 34 سال دارند و اکسل ویتسل و توبی آلدرویرلد هم 32ساله هستند. کوین د‌بروین و ادن آزار 30ساله هنوز چند سال دیگر می‌توانند بازی کنند اما آنها، به همراه ویتسل، در حالی پا به تورنمنت گذاشتند که مصدومیت‌های شدیدی را پشت سر گذاشته بودند و به همین دلیل نتوانستند بدرخشند. مهاجم رئال مادرید انگار دیگر نمی‌تواند از مصدومیت فرار کند و دبروین هم خودش گفت که مقابل ایتالیا با رباط مچ پاره بازی کرده است. واکنش باشگاه منچستر سیتی قابل تصور است.

د‌بروین که در بازی مقابل چلسی در فینال لیگ قهرمانان دچار شکستگی بینی و کاسه چشم چپ شد، گفت: «برای من، چهار، پنج هفته عجیب گذشت اما من می‌خواهم به شکلی ویژه از کادر پزشکی تقدیر کنم. این معجزه بود که مقابل ایتالیا توانستم بازی کنم چون مچ پایم آسیب دیده و دچار پارگی رباط شده بود اما من مسئولیت داشتم و باید برای تیم کشورم بازی می‌کردم. حیف که کار بیشتری از دستم برنمی‌آمد.»

مارتینس مطمئن است که گروه جدیدی از بازیکنان بااستعداد به تیم ملی بلژیک می‌آیند و نمایش ژرمی دوکو مقابل تیم برجسته روبرتو مانچینی، این را نشان داد. این بازیکن 19ساله که سال گذشته از اندرلخت به رن پیوست، مرتبا خط دفاعی ایتالیا را تحت فشار می‌گذاشت. مارتینس گفت: «او بازیکنی با انرژی بی‌نظیر است که کیفیت بالایی در نبردهای تک به تک دارد. او در این بازی بالاتر از سنش نشان داد. او تسلیم شرایط بازی نشد. تنها بازیکنان با کیفیت استثنایی می‌توانند این کار را انجام دهند.»

در نهایت، برای بلژیک در مونیخ تنها ناراحتی و حسرت ماند. بازیکنان جوان می‌توانند فعلاً صبر کنند. مارتینس گفت: «فوتبال گاهی ظالم می‌شود اما این دو تیم 14 برد پیاپی داشتند و این روند باید جایی قطع می‌شد. فاصله دو تیم کم بود و آنها ما را بردند. ما باید از این تجربه درس بیاموزیم.»

باید دید که مسیر این دو از هم جدا می‌شود یا نه.

منبع: آبزرور