کیوان ارزاقی

 

قاعدتاً از برخی مجریان و گزارشگران ورزشی زیاد شنیده‌اید که «ما بهترین تماشاچیان دنیا را داریم.» متأسفانه این یک دروغ بزرگ است که سال‌هاست از طریق برخی رسانه‌ها و کارشناسان و مجریان برنامه‌های رادیو و تلویزیونی گفته می‌شود و گویا حالا خودمان به این باور رسیده‌ایم که به‌ راستی ما بهترین تماشاچیان دنیا هستیم!

اگر تا به‌ حال گذرتان به استادیوم‌های ورزشی نیفتاده کافی است از آنهایی که به ورزشگاه رفته‌اند درباره حال و هوا و ادبیات حاکم بر سکوها بپرسید. 

در اینکه ما تماشاچیان بسیار فهیم، علاقه‌مند، ورزشدوست و فرهیخته داریم شکی نیست اما وقتی از «بهترین تماشاچیان دنیا» حرف می‌زنیم باید با حساسیت بیشتر از کلمه‌ها، واژه‌ها و صفات استفاده کنیم.

 اگر این موضوع صرفاً شوخی یا تعارف است که هیچ اما معیارها و شاخص‌های بهترین تماشاچی در دنیا بودن چیست؟!

چند روز پیش لیگ ملت‌های والیبال با قهرمانی تیم برزیل به پایان رسید و تیم ملی ایران با بازی‌های پر از حرف و حدیث در جایگاه دوازدهم قرار گرفت. 

در این دوره از مسابقات، به‌ واسطه‌ حضور مربی جدید، تغییر ترکیب تقریباً ثابت و همیشگی بازیکنان اصلی و دعوت از چند بازیکن جوان، شاهد بازی‌های چندان خوبی از تیم ملی نبودیم اما واقعیت این است که جایگاه تیم ملی ایران تقریباً در همین جایی است که در مسابقات لیگ ملت‌ها قرار گرفته است.

برخی از گزارشگران رشته‌ والیبال، سال‌ها است با عدم بیان واقعیت برای مخاطبین این توقع را ایجاد کرده‌اند که جایگاه ایران در میان چهار، پنج تیم نخست دنیا است و حالا همه‌ ایرانیان توقع دارند بازیکنان تیم ملی والیبال در هر تورنمنت و مسابقه‌ بزرگ و کوچک از پَس تیم‌های برزیل، ایتالیا، آمریکا و لهستان بربیایند. 

در دنیای واقعی، ممکن و شدنی نیست. برای تیم ایران بُردن هرازگاهی تیم‌هایی همچون ایتالیا، برزیل و فرانسه جرقه‌های کوچک خوشبختی است. 

پس با بالا بردن توقع و قرار دادن ایران در جایگاهی غیرواقعی، فشار روانی زیاد بر تیم و کادرفنی و مربیان وارد نکنیم.

 با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی‌شود. کمتر از یک ماه دیگر مسابقات المپیک توکیو شروع می‌شود. 

هرچند ایران در گروه نسبتاً آسانی قرار گرفته اما محال است بتواند جایی بین چهار تیم اول المپیک داشته باشد.

ورزش ترکیبی از علم، هنر و مدیریت است. با حرف، حدیث، زور، فشار، ان‌شاءالله و ماشاءالله نمی‌توان پله‌های ترقی را طی کرد و در رده‌های بالا قرار گرفت. در سال‌های اخیر والیبال به مدد و استفاده از برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و استراتژی مناسب، در مسیر درست و منطقی قرار گرفته است. تیمی که تا چند سال پیش در آسیا به هند و پاکستان می‌باخت حالا در عرصه‌های مهم بین‌المللی شانه‌ به‌ شانه‌ بزرگان این رشته ورزشی پیش می‌رود و بدون شک می‌تواند در سال‌های آینده و المپیک‌های آتی بر بالاترین سکوی قهرمانی بایستد.

ورزش تمرین و تکرار و ممارست و زحمت است. می‌دانیم که بازیکنان تمامی رشته‌های ورزشی با تمام سعی و انرژی پا به زمین مسابقه می‌گذارند و والیبالیست‌های این سرزمین ثابت کرده‌اند که در طول مسابقات از هیچ تلاشی دریغ نمی‌ورزند. 

بنابراین ضمن آرزوی قهرمانی برای تیم ملی والیبال ایران، باید بدانیم اگر این تیم در المپیک توکیو بر روی سکو قرار گیرد حتماً معجزه‌ای رخ داده، چرا که واقعیت این است که در حال حاضر جایگاه تیم ملی والیبال در میان سه تیم نخست دنیا نیست.