امیر اسدی @amir_asadi62
رکورد علی دایی سرانجام شکسته شد و کریستیانو رونالدو توانست تعداد گل‌های ملی خود را به عدد ۱۰۹ برساند. این رکورد رونالدو اما باعث شد تا دوباره توجه رسانه‌های داخلی و خارجی به علی دایی معطوف شود. بخصوص که دایی به رونالدو پیغام محبت‌آمیزی فرستاد و شماره ۷ تیم ملی پرتغال نیز به بهترین شکل پاسخ او را داد. علی‌اصغر مدیرروستا که از دوستان صمیمی دایی محسوب می‌شود و سال‌ها کنارش در تیم ملی بازی کرده، از جمله پیشکسوتانی است که به تمجید از دایی می‌پردازد و معتقد است هنوز هم می‌توانیم به شهریار بنازیم. سرپرست پیکان و مهاجم سابق تیم ملی تأکید می‌کند که باید مجسمه دایی را در ورزشگاه آزادی بسازیم تا اینگونه از او تقدیر شود.
کریس رونالدو مقابل فرانسه دو گل زد تا تعداد گل‌های ملی او به عدد ۱۰۹ برسد. حالا او همراه علی دایی عنوان بهترین گلزن ملی جهان را در اختیار دارد. نظر شما در این مورد چیست؟
به نظر من چیزی از ارزش‌های علی دایی کم نمی‌شود. رکوردها برای شکستن است و نباید زیاد ناراحت باشیم. همین که این رکورد ۱۸ سال در اختیار علی دایی بوده و بازیکنی در حد و اندازه‌های رونالدو که بازیکن کوچکی هم نیست، آن را شکسته، ارزش‌های چنین عنوانی نمایان می‌شود. دایی برای ایران، آسیا و دنیا همچنان قابل احترام است و در همه حال باید از او به نیکی یاد کنیم.
البته رونالدو هم برای دایی پیغام فرستاد و این خوش ‌و بش مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت.
این واقعاً ارزشمند است که دایی برای رونالدو پیام فرستاد. این حرکت علی، اوج جوانمردی و انسانیت او را نشان داد. این مسأله نه تنها از ارزش‌های دایی کم نمی‌کند بلکه نکته‌های مثبت جدیدی هم به او اضافه می‌کند.
درباره شکسته شدن رکورد دایی، برخی نوشته‌اند با از دست رفتن این عنوان دیگر باید به چه بنازیم. آیا دیگر افتخاری نداریم که به آن ببالیم؟
ما به همین موضوع هم باید بنازیم. مگر حتماً باید تک ستاره‌ها حرف بزنند، آنها در کنار هم می‌توانند ماندگار باشند. مگر بکن‌باوئر و پله در یک نسل نبودند و هر دو در خاطره‌ها نماندند؟ بنابراین علی دایی هم هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد. او به عنوان یک گلزن ملی با تعداد گل بالا در خاطرات باقی می‌ماند ‌و هرگز فراموش نخواهد شد.
قبول دارید که در ایران قدر افراد بزرگی مثل علی دایی را نمی‌دانیم؟
خب به هر جهت ما در پست‌های دیگری، بخصوص روی نیمکت تیم ملی علی را سوزاندیم. او می‌توانست سال‌ها برای تیم ملی مثمرثمر باشد اما متأسفانه این اتفاق رخ نداد. الان هم می‌توانیم از او به طرق مختلف تمجید کنیم.
مثلاً چگونه؟ نمونه می‌آورید؟
در ایران رسم غلطی است که از افراد پرافتخار و اسطوره‌های ورزشی، سینمایی و هنری بعد از پایان زندگی‌شان تقدیر می‌کنند. امیدوارم دایی عمر ۱۲۰ ساله داشته باشد اما خوب نیست خیلی از مسائل بعد از پایان زندگی یک اسطوره اتفاق بیفتد. از آنجا که باید در زمان حیات هنرمندان، ورزشکاران و افراد پرافتخار به فکر آنها باشیم، می‌توانیم کاری کنیم که مردم بدانند امثال دایی چه کسانی بوده‌اند و چه افتخاراتی رقم زده‌اند.
البته تمبر علی دایی را چاپ کرده‌اند!
باید اسکناس علی دایی را هم چاپ کنند. من معتقدم می‌توانیم یک تندیس یا مجسمه بزرگ از علی دایی در پایتخت و یا ورزشگاه آزادی داشته باشیم. مجسمه‌ای که هیبت دایی را داشته باشد تا نشان بدهیم هیچ‌گاه او را از یاد نخواهیم برد.