بررسی

جعفر برزگر   

 

مهدی رحمتی با تیمش به تهران آمده بود تا حداقل یک امتیاز از تیم سابقش بگیرد. شاگردان او یک نیمه دوام آوردند اگرچه در همان ۴۵ دقیقه اول فرصت‌هایی را به میزبان‌شان دادند که با بی‌دقتی و جایگیری به موقع بازیکنان مشهدی دروازه‌شان بسته ماند. به نظر می‌رسید آنها تا حدودی احساسی بازی کردند و تمرکز لازم را نداشتند و به همین دلیل آبی‌پوشان را صاحب موقعیت می‌کردند. در واقع شاگردان رحمتی خیلی راحت توپ را از دست می‌دادند که باعث شد شکل بازی‌شان خوب نباشد.  

با اینکه پدیده در نیمه دوم دو گل دریافت کرد اما شکل تیمی‌شان نسبت به نیمه اول تا حدودی بهتر بود اما اشتباهات فردی مدافعان این تیم همچنان ادامه داشت. اضافه شدن مهدی قایدی به ترکیب استقلال این نقطه ضعف و به قول معروف پاشنه آشیل مشهدی‌ها را کاملاً عیان کرد. آنها نه کار پوشش بازیکن خودی را به خوبی انجام دادند و نه اینکه فضای لازم را از حریف‌شان گرفتند. گل اول استقلال گواه اشتباهات مدافعان این تیم است. مهدی قایدی در عرض حرکت می‌کند و چهار بازیکن پدیده بدون توجه به آرمان رمضانی همراه قایدی می‌روند و زمانی که او با پاس پشت پا بهترین تصمیم را می‌گیرد عملاً چهار بازیکن جا می‌مانند و ضربه مهاجم استقلال هم به گل تبدیل می‌شود.

البته بعد از قطع و وصل برق استادیوم بازی شکل دیگری گرفت. بازیکنان پدیده دو فرصت عالی را با زدن توپ به تیر دروازه استقلال از دست دادند تا اینکه در دقایق پایانی روی غفلت مدافعان پدیده و جا ماندن آنها در ضدحمله شاگردان مجیدی، گل دوم را هم دریافت کردند. پاس مطهری از سمت راست را قایدی در حالی به تور چسباند که فقط یک مدافع پدیده دنبالش بود.

 اگرچه آنها مدعی بودند که داور یک خطای مسلم پنالتی را برای‌شان نگرفته اما رحمتی مثل بازی رفت باز هم به استقلال باخت. حالا او باید برای بازی‌های آینده به فکر ترمیم خط دفاعی‌اش باشد تا دوباره مرتکب چنین اشتباهاتی نشوند. شاگردان او نباید احساسی بازی کنند. در همین بازی با استقلال و در چند نوبت در حالی که با پاس دادن به بازیکن خودی می‌توانستند موقعیت بهتری را خلق کنند اما اصرار به گلزنی داشتند و همین مسأله اندک فرصت‌هایشان را هم از آنها گرفت.