سامیندرا کونتی

 

کوین دبروین اولین بازی‌اش برای بلژیک را خیلی خوب به خاطر نمی‌آورد. آن روز در تابستان 2010 بلژیک با مربیگری ژرژ لیکنز با گل به خودی ونسان کمپانی از فنلاند عقب افتاد. آن روزها متفاوت بود. بلژیک، تیم چهل و هشتم فیفا، در حال گذار از یک تیم یقه آبی فوتبال به تیمی هیجان‌انگیز بود. در آن بازی ادن آزار، اکسل ویتسل، کریستین بنتکه و روملو لوکاکو که در نیمه دوم به زمین آمد، حضور داشتند، دبروین از آن بازی به خوبی یاد می‌کند. دبروین از آن موقع لحظات شیرین زیادی را تجربه کرده اما حالا در یورو 2020 این حس برایش به وجود آمده که او و نسل طلایی فوتبال بلژیک باید کاری کنند، یا حالا یا هیچ وقت. شماره هفت در ترکیب اصلی بود در کنار ویتسل و آزار مقابل فنلاند در آخرین بازی گروه B و قابل پیش‌بینی بود که بازی یک تمرین جدی برای آنها  است اگرچه نفوذ به دیوار آهنین فنلاند آسان نبود. بلژیکی‌ها از سال 1968 نتوانسته بودند فنلاند را ببرند اما دبروین تیم را به جلو برد و با گل‌های توماس فرمالن و لوکاکو جبران کردند.  تیم شماره یک جهان پنجشنبه گذشته برابر دانمارک با سه تعویض روند بازی را عوض کرد و باخت را به برد 2 بر یک تغییر داد. دبروین توقف‌ناپذیر است، هر لمس توپش فرصتی ایجاد می‌کند و این چیزی است که بلژیک برای قهرمانی به آن نیاز دارد؛ اینکه دبروین و بقیه ستاره‌های تیم، تیبو کورتوآ، اکسل ویتسل، ادن آزار و روملو لوکاکو، به موقع در بالاترین سطح بازی کنند همانطور که در آن برد هیجان‌انگیز و فوق‌العاده مقابل برزیل در جام جهانی گذشته بودند. اما آن پیروزی نزدیک در کپنهاگ یک نقطه ضعف از بلژیک را آشکار کرد: در یک ساعت ابتدایی، تیم شماره یک جهان مغلوب و مقهور تیم و کشوری پراحساس بود در نتیجه شاگردان روبرتو مارتینس به خاطر گل زودهنگام یوسف پولسن عقب افتادند. آسانی عبور میکل دامسگارد و دیگران از دفاع بلژیک نگران‌کننده بود. دفاع پا به سن گذاشته بلژیک آسیب‌پذیر بود و مربی اسپانیایی گزینه‌های زیادی برای اصلاح نداشت. او فقط پنج مدافع به این تورنمنت آورده با این استدلال که لیاندر دندانکر و تیموتی کاستانیه می‌توانند دفاع بازی کنند اگر لازم باشد. این مشکل دیگری درست می‌کند: در سیستم 3-4-3 که حمله را تسهیل می‌کند، مدافعان نمی‌توانند زیاد جلو بروند چون دامسگارد، مارتین برایت ویت و دیگران با سرعت‍‌‌شان به تیم ضربه می‌زنند. و یک لحظه نداشتن تمرکز تمام زحمات تیم در یک تورنمنت را به باد می‌دهد. فضای خاصی است و بلژیک به خوبی با آن آشنایی دارد. آنها در یک‌هشتم‌نهایی یورو 2016 با درخشش آزار با چهار گل مجارستان را در هم کوبیدند. در مرحله بعد به ولز خوردند که با سیستم 2-5-3 دفاع بلژیک را هدف قرار داد. تیم مارک ویلموتس درس نگرفت از بازی اولش برابر ایتالیا که پاسخی برای این تاکتیک نداشت. امسال، آتزوری بزرگترین رقیب بلژیک تا اینجای تورنمنت به حساب می‌آید و دبروین اعتراف کرده بیش از همه تحت تأثیر تیم روبرتو مانچینی قرار گرفته. تیمی که 9 امتیاز از سه بازی مرحله گروهی گرفته و با استفاده از مانوئل لوکاتلی بازی مطمئنی ارائه می‌کند. روند شکست‌ناپذیری ایتالیا به 30 بازی رسیده که از دهه 30 میلادی بی‌سابقه است. سایر غول‌های قاره مثل آلمان، فرانسه و پرتغال هنوز اغواگری نکرده‌اند و تیم‌هایی مثل انگلیس و اسپانیا که اصلاً خوب نبوده‌اند. شاید الان نوبت بلژیک باشد. پنج سال قبل مسیر فینال به ولز و پرتغال خورد اما شیاطین سرخ در لیل زمینگیر شدند. آنها راهی طولانی را از آن زمان طی کرده‌اند اما نتایج و بازی‌های مرحله گروهی ثابت کرد بلژیک واقعاً یکی از مدعیان فتح یورو است. زمان لغزش و کوتاهی مقابل رقبای شمالی به پایان رسیده، شاید این فرصت آخر باشد.

منبع: فوربز