سام ستارزاده

 

گسترش فولاد یا ماشین‌سازی، زرد یا آبی یا سبز، با هر نام و رنگی، این یک تیم پر از افتخار، خاطره و عشق برای فوتبال‌دوستان تبریزی است که در یک‌قدمی پرتگاه سقوط به حال خود رها شده. در سه فصل گذشته، سرنوشت تیمی که پیش از تراکتور مالکیت آن بر عهده محمدرضا زنوزی بوده و با همین مالکیت سال‌های باشکوه خود در لیگ برتر را سپری ‌کرده، این بوده که به شکل ناعادلانه‌ای زیر سایه تیم سرخ‌پوش تبریز قرار گیرد؛ حتی از حیث توجه مالک مشترک دو باشگاه.

اینکه دو باشگاه چگونه می‌توانند برخلاف قوانین لیگ و با یک مالک مشترک چنین مدت مدیدی به فعالیت در فضای اسماً حرفه‌ای فوتبال ایران ادامه ‌دهند، پرسشی است که شاید به‌زودی به پاسخ آن نرسیم. به هر ترتیب، زنوزی مالکیت ماشین‌سازی را پس از کش‌وقوس‌های بی‌انتها به شخص دیگری واگذار کرد؛ در حالی که تیم دوم تبریز همچنان در گرداب بی‌ثباتی غوطه‌ور است؛ با 5 تغییر سرمربی در فصل جاری که حاصل آن، تنها ۱۱ امتیاز از ۲۲ بازی بوده. به عبارتی دیگر، اختلاف ۱۰ امتیازی با منطقه بقا که کورسوی امید برای عدم سقوط تیم دوست‌داشتنی تبریزی به لیگ آزادگان را به اندازه یک باریکه تنگ ساخته.

آنچه نگاه مالکیت سابق به باشگاه ماشین‌سازی به‌عنوان تیم دوم به ارمغان آورده، مجموعه‌ای بدون برنامه و هدف‌گذاری است که دو مرتبه در طول فصل جاری، به علت عدم دریافت حمایت از سوی هیأت فوتبال آذربایجان شرقی، تمام فعالیت‌های خود را به حالت تعلیق در‌آورد و حتی در آستانه انصراف در میانه لیگ نیز قرار گرفت. بهمن سالاری، مهاجم سبزهای تبریز، بهترین توصیف را در مورد تیم خود ارائه ‌داده؛ تیمی که بیش از آن که مشکل فنی داشته ‌باشد، روحش خراب است.

مالک جدید باشگاه، یونس قربانی، فردی با سابقه ورزشی و تحصیلات عالی دانشگاهی در حوزه تربیت بدنی است. تخصص وی می‌تواند در درازمدت صلابت از دست رفته ماشین‌سازی را به این تیم بازگرداند اما تحت هر شرایطی و با هر مالک و مدیری، اولویت برای شاگردان علیرضا اکبرپور، تلاشی متعصبانه برای آزمودن بخت بقایشان در لیگ است.