نگاه فنی

حمیدرضا عرب   

 

آنچه براستقلال لیگ بیستم گذشته مانند آینه پیش روی‌مان شفاف و روشن است. استقلال لیگ بیستم علاوه براینکه به دلیل نامشخص بودن سرمربی‌اش تمرینات خود را بسیار دیرتر از سپاهان و پرسپولیس (دو رقیب اصلی‌اش در این فصل شروع کرد) و زمان قابل توجهی را برای شروع تمرینات بدنسازی از کف داد، درگیر مشکلات دیگری هم بود.

در استقلال لیگ بیستم بارها شاهد جدایی‌ها بودیم. همان اتفاقاتی که در لیگ نوزدهم نیز رخ داد. شاید حذف محمود فکری و همکارانش در ظاهر توانست شوکی نسبی را به استقلال وارد آورد اما معمولاً چنین جدایی‌هایی اسباب خوشی تیم‌ها را در فوتبال ایران فراهم نیاورده و عموماً حذف مربیان سبب عقب‌رفت بیشتر تیم‌ها شده است. حال در استقلال تا حدی این وضعیت متفاوت بود و حضور مجیدی توانست شوک مناسبی را در هفته‌های آغازین شروع کار ایجاد کند اما به واقع برکناری مربیانی که بازیکنان از ابتدای فصل با آنها همکاری می‌کردند در باطن استقلال اثرات مخرب بسیاری گذاشته است. بازیکنان استقلال فصل را با تفکرات محمود فکری آغاز کردند و در ادامه با تفکرات فرهاد مجیدی مواجه شدند. حال شاید اگر کادری که مجیدی در ابتدای حضورش دراستقلال معرفی کرد بدون تغییر به فعالیت ادامه می‌داد می‌شد به آینده امید بیشتری بست اما کادری که مجیدی نیز با خود به استقلال آورد ثبات نداشت و به دلایل غیرقابل قبول فراز کمالوند که گفته می‌شد یکی از عناصر تأثیرگذار در باشگاه استقلال محسوب می‌شود از سمت خود کناره‌گیری و راهی سایپا شد! در این شرایط تصور اینکه بازیکنان استقلال بتوانند از لحاظ ذهنی با مربیان خود احساس قرابت و نزدیکی کنند و حرف و ایده‌های آنها را به درستی متوجه و در میدان رقابت پیاده کنند، خود یک مسأله مهم است که باید موشکافانه‌تر به آن پرداخت و هرگز نگاهی سرسری و گذرا به آن نداشت.

در این نقطه باید نوک پیکان انتقاد‌ها را به سمت مدیران و تصمیم گیران باشگاه استقلال نشانه گرفت. همان‌ها که هیچ ابایی از حذف مربیان و جدایی‌ها (یا موافقت با جدایی‌ها) ندارند و تصور می‌کنند این میزان رفت و آمد هیچ اثری به لحاظ کیفی در وضعیت استقلال ایجاد نخواهد کرد. هرگز اینطور نیست! استقلال به واقع در کادر فنی خود بی‌ثبات‌ترین استقلال سال‌های اخیر بوده. چه بسا شبیه فصلی که استقلال در لیگ سیزدهم شد و تا قبل از رسیدن به پایان فصل 3 بار سرمربی خود را تغییر داد.

فصل نوزدهم نیز همین بساط  دراستقلال به پا بود و بزرگترین لطمه فنی ازهمین نقطه به بازیکنان وارد آمد. حال شاید برخی دنبال دلایل دیگری بروند و ادله خود را مطرح کنند اما آنچه بیش از همه عوامل استقلال را دچار آشفتگی ذهنی کرده همین رفت و آمد‌ها است.

مضاف بر آن برخی بازیکنان نیز دست به قهر قابل ملاحظه‌ای در استقلال داشته‌اند. در همین فصل که استقلال می‌توانست یکی از مدعیان قطعی قهرمانی باشد بارها شاهد غیبت بازیکنان به دلیل پرداخت نشدن مطالبات خود بودیم. هرویه میلیچ اول بار چنین وضعی را دراستقلال به پا کرد و بعد او نیز مهدی قایدی به بهانه اینکه باشگاه باید روی قراردادش بگذارد، زمان قابل توجهی در تمرینات شرکت نکرد که استقلال از غیبت او نیز لطمه خورد. این اواخر نیز شیخ دیاباته به دلیل اختلاف مالی با باشگاه از حضور در تمرینات خودداری کرد. حال شاید برخی دلیل غیبت‌های مکرر او را به مصدومیت هم مرتبط بدانند اما پرواضح بود که دیاباته به دلیل اختلاف مالی با باشگاه حاضر به شرکت در تمرینات نشده است. مسأله‌ای که هم برای مجیدی دردسرساز شد و هم خود دیاباته که حالا در قامت بازیکنی همواره معترض به مسائل مالی پیش روی هواداران این باشگاه قرار گرفته است.

واقع بینانه است که همه این رفت و آمد‌ها، جدایی‌ها و قهرها را ناشی از نظم نامناسب درون باشگاهی استقلال بدانیم. در حقیقت باید مدیران استقلال را مقصر به وجود آمدن چنین شرایطی دانست. مدیرانی که راحت اجازه می‌دهند یک مربی یک ماه بعد از حضور خود در استقلال به پیشنهاد بهتر خود پاسخ مثبت بدهد و از تیم جدا شود و یا در مقابل بازیکنان خاطی که بی‌جهت در تمرینات شرکت نمی‌کنند سکوت می‌کنند و هیچ عامل بازدارنده‌ای برای مقابله با بی‌نظمی‌هایی از این دست در چنته ندارند.

 مادامی که در استقلال مدیرانی بی‌تفاوت مشغول به کار باشند و به راحتی از کنار رفت و آمد‌های از این دست بگذرند و نتوانند با بی‌نظمی‌ها مقابله کنند یا شرایطی را ایجاد کرده که هیچ بازیکنی به خود اجازه غیبت در تمرینات را ندهد یا فلان مربی در میانه‌های راه تیم را رها نکند، هیچ آینده روشنی نمی‌توان برای استقلال متصور بود. لازم است دوباره تأکید شود استقلال برای سال‌های آتی باید با مدیرانی شکل بگیرد که فوت و فن کار در چنین باشگاه بزرگی را بلد باشند و مانع از بسط  بی‌نظمی شوند.