پاری‌سن‌ژرمن و بایرن‌مونیخ در سوپرلیگ اروپا حاضر نیستند و این مایه شرمساری برای سازمان‌دهندگان این رقابت است.

به این ترتیب این رقابت جدید اروپایی که برنامه‌اش اخیراً اعلام شد، دو تیم فینالیست سال گذشته لیگ قهرمانان را نخواهد داشت؛ دو تیمی که در این فصل هم جذاب‌ترین و درخشان‌ترین نمایش‌ها را داشتند.

روبرت لواندوفسکی، بهترین مهاجم اروپا، در این رقابت‌ها نیست؛ نیمار و کیلیان امباپه، فوق‌ستاره‌های دنیای فوتبال هم همینطور.

در عوض آرسنال حضور دارد که آخرین‌بار پنج سال پیش به لیگ قهرمانان اروپا رسید. میلان هم هست که آخرین حضورش در لیگ قهرمانان به سال 2013 برمی‌گردد و تاتنهام که آخرین باری که در انگلیس بهترین بود به 60 سال پیش برمی‌گردد، چه برسد به اروپا.

جوئل گلیزر، یکی از رؤسای هیأت‌مدیره منچستریونایتد و معاون هیأت‌مدیره سوپرلیگ گفته است: «در این لیگ، بزرگترین باشگاه‌ها و بازیکنان دنیا حضور دارند تا هر هفته در طول فصل با هم بازی کنند.» اما نبود این دو تیم باعث می‌شود صحبت‌های او پوچ به نظر برسد.

نبود دو تیمی که حاکم مطلق دو لیگ از پنج لیگ بزرگ اروپایی در پنج سال گذشته بوده‌اند، نشان می‌دهد این در واقع لیگی برای انگلیسی‌هاست؛ لیگ برتر دو برابر کشورهای دیگر در سوپرلیگ سهمیه دارد.

این موضوع حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد و نشان می‌دهد بحث اصلی سوپرلیگ اروپا حرص و طمع نیست، بلکه ریسک است.

پیش از آن که بیش از حد از پاری‌سن‌ژرمن و بایرن‌مونیخ ستایش کنیم، باید گفت که چرا آنها تصمیم گرفته‌اند شرایط فعلی را ترجیح دهند.

در نگاه اول ممکن است از خود بپرسید چرا پاری‌سن‌ژرمن و بایرن‌مونیخ که در لیگ‌های ضعیف‌تری نسبت به انگلیس، اسپانیا و ایتالیا بازی می‌کنند، نمی‌خواهند رقابت‌های داخلی خود را ترک کنند و به سراغ رقابتی پردرآمدتر بروند؟

اما این نگاه باعث می‌شود موضوع اصلی را گم کنیم. آنها در لیگ یک و بوندس‌لیگا تهدیدی حس نمی‌کنند و انحصاری کامل در لیگ‌های خود دارند.

آخرین‌بار 10 سال پیش بود که پاری‌سن‌ژرمن نتوانست به لیگ قهرمانان راه پیدا کند و در این مدت، آنها تنها یک‌بار قهرمان لیگ فرانسه نشده‌اند.

بایرن‌مونیخ هم در مسیر نهمین قهرمانی پیاپی خود در بوندس‌لیگاست و آخرین باری که به لیگ قهرمانان نرسید در سال 2008 بوده است.

این دو باشگاه در لیگ‌های داخلی آنقدر از نظر مالی جلوتر از رقیبان‌شان هستند که بعید است سیطره‌شان به پایان برسد.

آنها شاید قهرمان لیگ نشوند؛ مانند پی‌اس‌جی در فصل 17-2016، اما احتمال اینکه به لیگ قهرمانان نرسند بسیار بعید است.

اما از سوی دیگر، تیم‌های انگلیسی علاقه بسیاری به حضور در سوپرلیگ دارند. آرسنال و تاتنهام به احتمال فراوان سهمیه فصل بعد لیگ قهرمانان را کسب نمی‌کنند، لیورپول کار سختی برای کسب سهمیه دارد و حتی صعود چلسی هم اصلاً قطعی نیست.

منچستریونایتد که به احتمال زیاد سهمیه را کسب می‌کند، در این فصل لیگ قهرمانان در مرحله گروهی حذف شد و در شش فصل اخیر سه‌بار نتوانسته به لیگ قهرمانان برسد.

حتی منچسترسیتی که در 10 سال گذشته حاکم لیگ برتر انگلیس بوده است، در فصل 16-2015 در آستانه سقوط به لیگ اروپا بود.

بسیاری از افراد حس می‌کنند چیزی که فوتبال را تبدیل به ورزشی فوق‌العاده کرده این ابهام‌هاست؛ اینکه هر اتفاقی ممکن است در داخل میدان بیفتد. اما زمانی که بحث درآمد پیش می‌آید اوضاع فرق می‌کند و ابهام مطلوب نیست.

بازی‌های بزرگتر به معنای این است که باشگاه درآمد بیشتری کسب می‌کند، چه درآمد از فروش بلیت باشد و چه از بازاریابی آنلاین.

به همین دلیل است که چلسی می‌تواند در ورزشگاهی به میدان برود که تقریباً نصف ورزشگاه آرسنال است، چراکه آنها در لیگ قهرمانان حضور دارند و درآمدشان تقریباً با آرسنال برابر می‌شود.

درآمدهای حق پخش تلویزیونی برای باشگاه‌های انگلیسی فعلاً رشد نخواهد کرد و به این ترتیب حضور در رقابت‌های پردرآمد اروپایی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

باشگاه‌های لیگ برتری بر این باورند که درآمد تجاری تبدیل به درآمد حیاتی باشگاه شده است و آنها برای رسیدن به این درآمد باید تعداد مشخصی بازی بزرگ در طول فصل داشته باشند.

سیستم فعلی این تعداد بازی را تضمن نمی‌کند، چون از شش تیم بزرگ انگلیس، هر سال دست‌کم دو تیم سهمیه لیگ قهرمانان را از دست می‌دهند.

اما برای بایرن‌مونیخ و پی‌اس‌جی این مشکل وجود ندارد.

این دو باشگاه بزرگ مدل تجاری خود را بر مبنای حق پخش تلویزیونی داخلی متوسط و قراردادهای اسپانسرشیپ بزرگ بنا نهاده‌اند.

آنها می‌توانند به شرکای تجاری خود تضمین دهند که در داخل موفق می‌شوند و در لیگ قهرمانان هم تعداد بازی‌های قابل توجهی خواهند داشت.

چرا آنها باید سیستمی را رها کنند که همین حالا به سودشان است؟

منبع: فوربز