مازیار گیلکان

 

تراکتور می‌داند با خودش در سالیان اخیر چه کرده است اما واقعیت را از خودش پنهان می‌کند.

کار صعود در لیگ قهرمانان آسیا برای تراکتور آسان نیست و این اتفاق غیرقابل پیش‌بینی برای تراکتور نبود. آنها در تمام ماه‌ها و حتی چند سال اخیر که پی در پی مربیان خود را تغییر می‌دادند و ستاره‌ها را به قیمتی گزاف و بی‌ترس می‌خریدند، باید می‌دانستند چه مسیری را در باشگاهداری طی می‌کنند.

بعد از آن همه ولخرجی در سالیان اخیر، حالا رسول خطیبی سرمربی تراکتور می‌گوید: «همه بازیکنان ما حرفه‌‌ای هستند ولی تنها تیمی که در لیگ قهرمانان آسیا بازیکن خارجی ندارد، تراکتور است. همه تیم‌ها از بازیکنان خارجی‌شان استفاده کردند ولی با برنامه‌ریزی که فدراسیون فوتبال ایران قبل از فصل داشت ما بازیکن خارجی نداریم و نمی‌توانیم از این امتیاز استفاده کنیم.»

رسول خطیبی از یاد برده است که اگر این ممنوعیت نبود، تراکتور در جذب ناکام بازیکنان و مربیان خارجی دست‌بردار نبود و تا ورشکستگی خود به آن روند هولناک باشگاهداری ادامه می‌داد. ممنوعیت استخدام بازیکن و مربی خارجی اتفاقاً فرصت کار را برای رسول خطیبی فراهم کرده است وگرنه خبری از این فرصت‌ها برای مربیگری نبود.

تراکتور با خودش همه کار می‌کند تا سرمایه‌هایش را با ولخرجی و خریدهای گزاف از دست بدهد. رسول خطیبی حتماً سال‌های بی‌پولی فوتبال تبریز را به خاطر می‌آورد و می‌داند سرمایه‌گذاری چه اهمیتی دارد. او حتماً می‌داند که مسیر تراکتور در سالیان اخیر چه بود که به امروز رسید؛ با انبوهی از هزینه بدون بازتاب در قواره سرمایه‌گذاری. این مسیر را باید اصلاح کرد و رسول خطیبی نیز در آینده درباره‌اش مسئول است.

تراکتور همچنان می‌تواند شانس صعود خود را از گروه در لیگ قهرمانان آسیا زنده نگه دارد، اگرچه دو تساوی اندوخته کافی تا اینجای بازی‌ها نیست اما تراکتور با تصمیمات فنی باکیفیت‌تر چه بسا می‌تواند صعود کند. رسول هم نه ناامید است و نه از توانایی‌های تیمش غافل است اما او حق دارد از دشواری مسیرش بگوید.