احسان محمدی

 

«با کمک هواداران ورزشگاه آزادی را به جهنمی برایشان تبدیل می‌کنیم» این جمله را بارها بازیکنان، کادر‌فنی و حتی لیدرها در مورد بازی‌های ملی و باشگاهی (که پای حریف خارجی در میان بود) به زبان می‌راندند. مقصودشان هم این بود که با تشویق‌های مکرر و فشار هواداران تمرکز تیم حریف را به هم می‌ریزند.

 اگر زمانی این کار با بوق و شیپور و طبل و شعارهای منسجم و نهایتاً پرتاب ترقه صورت می‌گرفت، حالا پای شیوه‌های جدید به میان آمده و حتی در بازی‌های باشگاهی هم ترفندهای تازه‌ای رو می‌شود. از تجمع جلوی هتل و ایجاد سر و صدا برای ممانعت در استراحت بازیکنان حریف تا سنگ‌پرانی به اتوبوس میهمان، از پرتاب سنگ به نیمکت حریف تا پرتاب پرتقال و موز به سمت دروازه‌بان تیم میهمان. در مورد شعارهای رکیک جنسی خطاب به تیم میهمان هم چیزی نمی‌نویسم چون همه آن را به عنوان بخشی از فوتبال پذیرفته‌اند!

در لیگ امسال هم چند نمونه رسانه‌ای شد که البته نمی‌دانم تا چه اندازه واقعیت داشت، عامدانه بود و با متخلفان برخورد شد:

  تیم پیکان که این فصل روی پرتاب اوت‌های نادر محمدی حساب ویژه‌ای باز کرده است، مدعی شد که میزبان آنها یعنی فولاد خوزستان خط‌های طولی زمین را 7 متر جابه‌جا کرده تا هنگام پرتاب اوت در حاشیه امن بیشتری قرار گیرند.

 تیم پرسپولیس مدعی شد که میزبان آنها نساجی قائمشهر نه فقط آب ناشی از بارندگی را از توی زمین جمع نکرده بلکه به زمین شلنگ گرفته‌اند تا با آب‌گرفتگی مانع از بازی روی زمین این تیم شوند.

 دو تیم ماشین‌سازی تبریز و تراکتور متهم شدند علیرغم گزارش هواشناسی مبنی بر بارش برف، زمین بازی را با کاور نپوشاندند تا بازی یک روز دیگر عقب بیفتد.

 تیم پرسپولیس در مشهد مدعی شد که پدیده/شهرخودرو عمداً زمین چمن را کوتاه نکرده‌اند تا توپ روی آن به راحتی به گردش در نیاید و در ریتم بازی این تیم اختلال به وجود بیاید.

 تیم‌های مشهدی بارها مورد نقد قرار گرفته‌اند که به توپ جمع‌کن‌های خردسال آموزش می‌دهند وقتی تیم‌شان از حریف جلو است، توپ را دیر به بازیکنان میهمان بدهند و وقت تلف کنند. (برنامه 90 در این مورد ویدیوهایی منتشر کرد که نشان می‌داد این گله تیم‌های میهمان فقط ادعا نیست)

و ...

 موارد بیشتری هم وجود دارد. هنوز پرسپولیسی‌ها با اطمینان می‌گویند که نزدیک به 10 سال پیش وقتی به اصفهان رفتند تیم میزبان به آنها آب آلوده داد تا مسموم شوند و بازیکنان تعادل نداشته باشند و استقلالی‌ها هم بارها به برخوردهای بد بعضی از میزبانان اشاره کرده‌اند.

 اینکه تا چه اندازه این ادعاها حقیقت دارد موضوعی است که انتظار می‌رود ناظر بازی به آن بپردازد، گزارش دهد، راستی‌آزمایی شود یا با متخلفان یا مدعیان و اتهام‌زنندگان برخورد شود. 

نمونه‌هایی از این دست البته در نقاط مختلف دنیا کمابیش وجود دارد. وقتی «پیروزی» به هر قیمتی در دستور کار قرار بگیرد، هدف وسیله را توجیه می‌کند و بحث اخلاق به حاشیه می‌رود اما بعید می‌دانم مردم هیچ کشوری اندازه ما روی «میهمان‌نوازی» اصرار داشته باشند، بعید می‌دانم در فوتبال آرژانتین یا ایتالیا هیچ مسابقه سطح بالای فوتبالی با قرائت قرآن شروع شود، بعید است در هیچ استادیومی در لیگ برتر انگلیس شعارهای اخلاقی از امامان و پیامبران نصب شده باشد، بعید می‌دانم هیچ سرمربی در بوندس‌لیگا پیروزی تیمش را به لطف «ائمه اطهار» منتسب کند.

این ما هستیم که بیش از همه از اخلاق می‌گوییم اما در عمل هر روز ترفندهای تازه‌ای برای میهمان‌آزاری رو می‌کنیم و «پیروزی» به هر قیمتی را به شعار غیررسمی‌مان تبدیل کرده‌ایم و در گفت‌و‌گوهای پیش و پس از بازی از تختی و مولاعلی(ع) یاد می‌کنیم و از پهلوانی و جوانمردی سخنرانی می‌کنیم.

 میهمان‌آزاری دارد به سنت تبدیل می‌شود. اگر امروز با قاطعیت مقابل این رندی‌ها نایستیم یک روز و یک جا تاوان آن را پس می‌دهیم. درست مثل سال 1382 که مقابل کره‌شمالی در ورزشگاه آزادی با یک گل پیش بودیم اما تماشاگری ترقه پرتاب کرد، بازیکن کره‌ای نیمه‌ جزغاله شد، تیم حریف زمین را ترک کرد، ایران از دو بازی خانگی محروم شد و ... .

(این مطلب پیشتر در سایت عصرایران منتشر شده است)