شبیخون کرونا به اردوی استقلالی‌ها، خللی که در تمرینات شاگردان فرهاد مجیدی ایجاد شد، دفاع همه‌جانبه پیکان، اینها بهانه‌های قابل قبولی هستند برای توجیه اینکه استقلال مجیدی پس ‌از سه پیروزی متوالی، به از دست دادن امتیاز تن دهد و هدیه رقیب سنتی را طی چند ساعت پس بزند. دو نکته نگران‌کننده بازی این هفته آبی‌پوشان، خط میانی و خط حمله بودند. هافبک‌های جلوزنی که فاقد خلاقیت لازم برای گشودن گره‌ای که یک خط دفاع فشرده ایجاد می‌کند و مهاجمانی که انتظار می‌رفت سرحال‌تر و موقعیت‌شناس‌تر باشند و قدر توپ‌هایی که نصیبشان می‌شود را بهتر بدانند.

از نمایش تحسین‌برانگیز بازیکنان جوان و با انگیزه‌ای نظیر آرش قادری، امیرحسین جدی، سامان فلاحی که تنها ۱۹ سال سن دارد، محمد خدابنده‌لو که ملی‌پوش تیم‌های پایه نیز است و علیرضا رضایی که در چارچوب دروازه خودروسازان پر دل‌وجرات ظاهر شد، نباید گذشت. آبی‌پوشان پایتخت در بازی مقابل پیکان ۶۴۸ پاس با دقت ۸۶ درصد ردوبدل کردند تا ۶۵ درصد مالکیت میدان را مال خود کنند. از میان مدافعانی که ۹۰ دقیقه در چنین شرایطی مقابل تیمی پرمهره دوام‌ آوردند، شاید چند نفر را طی 5 سال آتی به‌عنوان ستاره‌های لیگ برتر و تیم ملی بشناسیم.

اما از سویی دیگر، روز کم‌فروغ ارسلان مطهری استقلالی‌ها را باید اندکی بابت عملکرد خط آتش خود در لیگ قهرمانان مضطرب کند. همچنین، شیخ دیاباته نیز سه موقعیتی را از دست‌ داد که شیخ دیاباته‌ای که می‌شناسیم از آنها نمی‌گذرد. از هافبک‌ها، فرشید اسماعیلی کمی غیرمنصفانه با موج انتقادات مواجه شد. پاس‌های ظریف وی چند مرتبه فرصت فرار آبی‌ها از تساوی را ایجاد کرد اما از داریوش شجاعیان و هروویه میلیچ شاید جز یکی، دو شوت راه دور کمک دیگری ندیدیم.

مشخصاً نمی‌توان استقلال ۱۴۰۰ را با یک بازی به‌روشنی قضاوت کرد. از طرفی، اگر تنها به کاغذ هم نگاه کنیم، نمی‌توان تیمی که پس از سه پیروزی یک بازی را نمی‌برد به رگبار انتقاد بست. با این وجود، همه می‌دانیم استقلال به چه دلایلی برای تبدیل‌شدن به یک تیم کاملاً منسجم در دفاع و حمله کار دارد. در قیاس با محمود فکری، ویژگی بزرگ مجیدی این است که این موضوع را می‌داند و با آغوش باز نیز می‌پذیرد؛ همانطور که در نشست خبری پس از بازی، بیش از بازی بسته شاگردان مهدی تارتار و آنچه کرونا بر سر تیمش آورد، به آنچه در آینده وظیفه دارد انجام دهد، تأکید کرد.