افراد کمی یادشان مانده که دوران ریاست آندره‌آ آنیلی در یوونتوس با قهرمانی آغاز نشد. در حقیقت یوونتوس در نخستین فصل ریاست او با هدایت لوئیجی دل‌نری در فصل 11-2010، هفتم شد و حتی سهمیه رقابت‌های اروپایی را هم نگرفت. نقطه عطف عملکرد این تیم اما در تابستان سال 2011 شکل گرفت زمانی که آنتونیو کونته به‌عنوان سرمربی تیم منصوب شد، آندره‌آ پیرلو هم به‌عنوان بازیکن آزاد به بانوی پیر پیوست و بیانکونری برای نخستین بار در استادیوم تازه تأسیسش فصل را آغاز کرد. یوونتوس با هدایت کونته سه سال پیاپی قهرمان شد و پس از آن هم با ماسیمیلیانو آلگری 5 بار دیگر این افتخار را کسب کرد. آخرین و نهمین قهرمانی متوالی‌ یوونتوس هم سال گذشته با هدایت مائوریتزیو ساری رقم خورد. ساری، سرمربی سابق ناپولی با خودش فلسفه‌ای متفاوت و هجومی را به یوونتوس آورد. پیش از او هم آلگری هم در 5 فصل 11 جام با یوونتوس کسب کرد و دو بار این تیم را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسانده بود. یووه اما او را یک سال به پایان قراردادش اخراج کرد که شاید دلیلش فراموش کردن این اصل بود: «پیروز شدن مهم نیست، بلکه تنها چیزی است که اهمیت دارد». درست است که ساری اسکودتو را برد اما او نتوانست این اصل را به بازیکنانش تفهیم کند. فلسفه فوتبالی او در تضاد کامل با آموزه‌های کهنه‌کاران یوونتوس بود، ضمن اینکه در رختکن تیم نیز او حامیان زیادی نداشت. اخراج ساری اما دوای درد یوونتوس نبود و روی کار آمدن یک مربی دیگر مانند پیرلو نتایج تیم را بهتر که نکرد هیچ اوضاع بدتر هم شد.

یوونتوس پیرلو الان در فاصله 10 هفته به پایان فصل خودش را در فاصله 12 امتیازی صدرجدول می‌بیند که در تسخیر اینتر است. هافبک سابق یووه یکی از مهره‌های کلیدی آغاز عصر قهرمانی‌های متوالی یوونتوس بود. اکنون اما به شیوه‌ای طعنه‌آمیز خود او دارد به خاطر دلایلی متفاوت به همین عصر پایان می‌دهد. یوونتوس در حال حاضر تیم چهارم جدول است و تنها به خاطر تفاضل گل بهتر نسبت به ناپولی بالاتر از این تیم قرار دارد. این جایگاه هم اما به زودی ممکن است از چنگ بانوی پیر خلاص شود چرا که بانوی پیر چهارشنبه شب در دیداری معوقه از هفته سوم میزبان ناپولی خواهد بود. پیرلو پس از تساوی 2-2 اخیر تیمش در خانه تورینو درباره بازی برابر ناپولی گفت: «این بازی مانند یک فینال خواهد بود.» یوونتوس پیرلو در این فصل هرگز بیش از سه برد متوالی نداشته است. این در حالی است که اینتر آنتونیو کونته این هفته نهمین پیروزی متوالی‌اش را کسب کرد. نراتزوری نسبت به میلان رده دومی هم هشت امتیاز بیشتر دارد آن هم با یک بازی کمتر. این یعنی که اینتر به طور بالقوه، حاشیه امنیتی 11 امتیازی دارد و این در حالیست که 10 بازی دیگر به پایان فصل باقیست. پس روی کاغذ باید اینتر را برنده اسکودتو دانست و به استحقاقش برای کسب این افتخار هم اذعان کرد. اینتر باثبات‌ترین تیم این فصل سری A بوده است و داستان عملکردش در لیگ هیچ سنخیتی با عملکردش در لیگ قهرمانان اروپا که در مرحله گروهی آن چهارم شد، ندارد.

اینتر برخلاف یوونتوس از حضور مربی بهره می‌برد که ایده‌های تاکتیکی روشن‌تری دارد. این بدان معنا نیست که اینتر بهترین بازی‌های لیگ را ارائه می‌کند و تیمی بی‌عیب و نقص است چون این تیم هم نقص‌هایی داشته بخصوص در اروپا و در دو فصل حضورش در اروپا با هدایت کونته هرگز به مرحله یک هشتم نهایی هم صعود نکرده است. بازیکنان این تیم اما با یکدیگر متحد هستند و به خوبی برنامه سرمربی‌شان را پیاده می‌کنند. این تیم همیشه طوری بازی می‌کند که انگار همه چیز را تحت کنترل دارد. مهم‌تر از همه اینکه کونته توانسته ذهنیت پیروزی طلبی‌اش را به بازیکنانش هم انتقال دهد. یوونتوس اما آسیب‌پذیر به نظر می‌رسد حتی زمانی که از حریفان خود پیش می‌افتد.

برای نخستین بار از فصل 11-2010 یوونتوس ریسک خارج شدن از جمع 4 تیم بالای جدول را با تمام وجودش احساس می‌کند و عدم کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا سناریویی است که هیچ کسی در ابتدای فصل برای این تیم پیش‌بینی نمی‌کرد. قطعاً یوونتوس یک دهه سلطه‌اش بر سری A را کامل نخواهد کرد دهه‌ای که با کونته شروع شد و حالا به دست او هم دارد تمام می‌شود. آندره‌ آنیلی هرگز کونته را به خاطر رها کردن تیم یک روز پیش از شروع اردوی پیش فصل در سال 2013 نخواهد بخشید و به خاطر همین هم بود که چندی پیش در استادیوم آلیانتس استقبال سردی از او انجام داد و حتی خطاب به او ژستی توهین‌‌آمیز گرفت اما کونته حالا دارد انتقام سختی از او می‌گیرد و به عصر سلطه تیمش برکالچو پایان می‌دهد.

منبع: فوتبال ایتالیا