عقبگرد در فوتبال ملی کشور، تنها در نتیجه دیدار دوستانه ایران – سوریه به چشم نمیخورد. پای ثابت غرب قاره کهن در جام جهانی، برای صعود به دور دوم مقدماتی این تورنمنت با چالش روبهرو شده و تدارکی که برای رهایی از این کابوس دیده شده، سه دیدار دوستانه با بوسنی، ازبکستان بود و سوریهای که ترکیبش مقابل ما از بازیکنان تیم المپیک این کشور تشکیل شده بود. فوتبالدوستان کشور بهدرستی بر پیروزی سهگله ما چشم بستند و غیبت چند ستاره تأثیرگذار و ناهماهنگی فنی ملیپوشان درون زمین را واضحتر دیدند.
بیشک شهامت در میدان دادن به بازیکنان کمتر شناختهشده مزیت بزرگ دراگان اسکوچیچ است. با این حال، ابوالفضل جلالی و جعفر سلمانی در جدال مرگ و زندگی با بحرین و عراق گرهگشا نخواهند بود. سلمانی از لژیونرهای آتیهدار کشورمان در لیگانوس پرتغال است اما حضورش در پست غیر تخصصی خود، جناح راست دفاع تیم ملی را کاملاً در اختیار محمود المواس باتجربه و دیگر سرخپوشان سوری قرار داد تا دلتنگی ما برای وریا غفوری و رامین رضاییان افزایش یابد.
در میانه میدان نیز خلأ یک هافبک تخریبی نظیر امید ابراهیمی کاملاً مشهود بود. احسان حاجیصفی و میلاد محمدی که دو تن از باتجربهترینهای لیست اخیر اسکوچیچ بودند، در دفاع درخشش سالهای گذشته خود را نداشتند. شماره ۱۰ کارکشته سوریها به کمک یاران کمتجربه خود حتی موفق به لرزاندن تیرک دروازه ما نیز شد.
تیم ملی با اسکوچیچ سه شیوه کاملاً متفاوت را مقابل سه رقیب تدارکاتیاش پیاده کرد. اگرچه حاصل این برنامهریزی ثبت ۷ گل از ۵ مهاجم بود اما مقابل سوریه، 2 گل نخست روی ضربه کرنر و شروع مجدد غافلگیرکننده علیرضا بیرانوند به ثمر رسیدهاند. اگرچه سردار آزمون و مهدی طارمی نیز سه موقعیت خطرناک را بر باد دادند.
متأسفانه، فاصله زیاد اردوهای ملی نیز درکنار شرایط کرونایی حاکم بر فضای فوتبال شکلگیری تیم آرمانی اسکوچیچ را با مانع مواجه ساخته. دیدارهای رسمی با هنگکنگ و کامبوج، آخرین فرصتهای سرمربی کرواتمان برای هماهنگسازی تمام ستارههای تیمملی با یکدیگر و با تفکرات خودش است؛ در حالی که علیرضا جهانبخش، مرتضی پورعلیگنجی، سامان قدوس و کاوه رضایی به دلایل گوناگون در اردوی کنونی تیم ملی حاضر نبودند. با وجود تمامی مشکلات، فوتبال کشورمان شایستگی سربلندی و موفقیت در آزمون دشوارش را دارد اگر چشم بر اشتباهات فنی تیم ملی در سه دیدار قبلی بسته نشود.