تقریباً تمامی مطالب مربوط به تاریخ فوتبال ایران، درباره اتفاقات مربوط به سفر تیم منتخب ایران به بادکوبه شوروی به کاریکاتوری اشاره می‌کنند که بعد از بازگشت بازیکنان ایران در نشریه طنز ناهید به چاپ رسید و خشم بازیکنان تیم ملی را برانگیخت. به طوری که همگی با چماق به دفتر نشریه مزبور رفته و با کارکنان آن به زد و خورد پرداختند و به همین دلیل همگی بازداشت شدند و سرانجام با دادن تعهد از بازداشت آزاد شدند. در این داستان چند اشکال وجود دارد. اول اینکه کسی چنین تصویری را در نشریات سال 1305 مشاهده نکرده است و آرشیو نشریه ناهید نیز آنقدر کامل نیست که بتوان چنین طرحی را در آن مشاهده کرد. مسأله مهمتر، نتایج تیم ملی است. آیا تیمی که در اولین سفر خارجی خود یک مساوی و دو شکست نزدیک کسب کرده (از جمله باخت 4 بر 3 برابر میزبان خود)، آنقدر ناکام بوده که یک نشریه را وادار سازد تا آن تیم را سوژه تمسخر و کنایه خود گرداند؟ نکته قابل ذکر دیگر این است که حتی اگر«ناهید» چنین کرده باشد، چرا هیچ سندی درباره این زد و خورد و بازداشت بازیکنان وجود ندارد؟‌!

به همین خاطر منطقی‌تر آن است که تمام این وقایع بعد از بازی‌های سال 1308 اتفاق افتاده باشد. زیرا از طرفی بعد از بازی‌های ایران در بادکوبه، انتظار مردم از منتخب طهران بالاتر رفته بود و علاقه‌مندان امیدوار بودند ایران حداقل در خانه خود، عملکرد بهتری در برابر منتخب آذربایجان داشته باشد. از طرف دیگر باخت (11-0) آنقدر تحقیرآمیز بود که بتوان به راحتی آن را دستاویز شوخی و طنز قرار داد. نگاهی به جزییات وقایع نشان می‌دهد که ایران در هر دو بار با پیراهن‌های راه راه سبز و سفید در برابر حریف قرار گرفت. به همین خاطر احتمال جابه‌جا شدن واقعیات درباره بازی‌های این دو سال بیشتر محتمل است. البته باز هم تمام ابهامات به پایان نمی‌رسند. زیرا می‌بینیم که دروازه‌بان تیم منتخب بعد از این مسابقات پاداش گرفت و اگر او در کنار سایر بازیکنان اقدام به ضرب و شتم با چماق کرده بود، قطعاً به این سادگی نمی‌توانست پاداش بگیرد! ضمن اینکه در بین اسناد مربوط به سال 1308 نیز هیچ اثری از ضرب و شتم و بازداشت فوتبالیست‌ها دیده نمی‌شود. تصویری که مشاهده می‌کنید، از آرشیو محقق و نویسنده ارجمند جواد خیابانی گرفته شده است. وی نیز همچون نگارنده سطور معتقد است که ماجراهای ذکر شده نمی‌تواند ارتباطی به سفر ایران به بادکوبه داشته باشد.