گزارش

محسن آجرلو    

 

خداحافظی‌اش هم مثل خودش آرام بود و بی سر و صدا. آنقدر آرام که در هیاهوی خوشحالی جوان‌های سبزپوش وسط میدان گم شد و قدم‌های بسیاری را هم برای بوسیدن چهارگوشه زمین به تنهایی طی کرد. آن هم در سالن خالی از تماشاگر، پس از باخت غیرمنتظره در میانه‌های لیگ عجیب و غریب. بدون قلمدوش و حلقه گل و دور افتخار.

حضور مستمر و بیست و اندی ساله ایمان زندی در بسکتبال به همین سادگی تمام شد. این همه سال بازی در سطح اول بسکتبال ایران شاید می‌توانست پایان با شکوه‌تری داشته باشد اما نداشت. ایمان زندی چیزی حدود 22 دوره در لیگ برتر ایران بازی کرد، سال‌های سال پیراهن تیم ملی را پوشید و در تولد اولین جرقه‌های امید در تیم ملی، عضوی از آن تیم رویایی بود.

اولین اتفاق مهم و بزرگ بسکتبال ایران شاید برنز بازی‌های آسیایی در دوحه قطر بود. اولین مدال این رشته در تاریخ بازی‌های آسیایی و نخستین مدالی که در این سطح به دست می‌آمد. زندی در آن سال‌ها جوانی با تجربه بود. سال بعد از آن هم در قهرمانی 2007 آسیا یکی از بازیکنان تیم ملی بود و در 2008 هم عضوی از آن تیم پرافتخار بود که برای اولین بار در تاریخ راهی المپیک شده بود.

نام ایمان زندی از همان ابتدا بیش از همه با ذوب‌آهن اصفهان گره خوره بود. تیمی که در دهه هشتاد و حتی اوایل نود یکی از قطب‌های اصلی این رشته به حساب می‌آمد و بارها هم به فینال رسیده بود. قهرمانی با ذوب‌آهن شاید بهترین اتفاق زندگی ورزشی زندی در لیگ ایران به حساب بیاید. با این حال در این 22 سال حضور در باشگاه‌های بسیاری چون صنام تهران، بیم بابل، لوله آ اس شیراز، آینده‌سازان میهن اصفهان، شهرداری گرگان و شیمیدر را تجربه کرده بود و روز گذشته هم با پیراهن تیم آویژه صنعت مشهد از دنیای بسکتبال خداحافظی کرد.

بازیکن محجوب اصفهانی در فولادشهر متولد شده. در اولین سال دهه شصت و البته 26 شهریور. روز خداحافظی‌اش از بسکتبال هم دقیقاً 26 شد. 26 اسفند 1399. جایی که ایمان زندی در آستانه 40 سالگی قرار دارد و شاید هم دیگر زمان آن رسیده بود که کفش‌هایش را بیاویزد و از دنیای بازی خداحافظی کند.

ایمان زندی از نسلی بود که شاید آنقدرها سر و صدا نداشتند. امثال او، پویا تاجیک یا حتی حامد آفاق که بدون حاشیه خاصی سال‌ها در بسکتبال ایران چه در رده ملی و چه باشگاهی درخشیدند و نقش مؤثری داشتند اما هیچ‌گاه به اندازه دیگر بازیکنان شناخته شده سر و صدا نکردند. کنار رفتن‌شان از تیم ملی خیلی بی سر و صدا و در سکوت محض خبری انجام شد و آویختن کفش‌های‌شان هم همینطور.

حالا که کرونا همه چیز را از ما گرفته. با این حال بد نیست حداقل ایمان زندی را مثل دیگر همبازی‌هایش فراموش نکنیم و خیلی زود و در اولین فرصت، یک بازی آبرومندانه خداحافظی یا یک مراسم در شأن برایش بگیریم. در شأن بیش از بیست سال حضور آبرومندانه در بسکتبال ملی و باشگاهی. آن هم برای بازیکنی که هیچ‌گاه متن حضور را فدای حواشی نکرد.