محمد قراگزلو

 

فصل قبل لیگ قهرمانان آسیا را به خاطر بیاورید. کمی فکر کنید و یادتان بیاید آیا پرسپولیس را در یکی از بازی‌های لیگ قهرمانان 2020 در تهران تماشا کرده بودید؟ حتی در آن دو مسابقه قبل از تعطیلی مسابقات و شیوع کرونا خیلی از تیم‌ها یک بازی در خانه جلوی چشمان هواداران‌شان به میدان رفته بودند اما پرسپولیس این شانس را پیدا نکرد. بعد از شروع مجدد مسابقات هم تیم یحیی فقط در قطر بازی کرد و در چنین شرایطی به فینال رسید.

پرسپولیس هر چه جان داشت تا رسیدن به فینال گذاشت و با از دست دادن چهار بازیکن اصلی‌اش در فینال و البته با دو اشتباه فردی عجیب جام را به تیم کره‌ای داد.

جام دادن به کنار اما دستاورد پرسپولیس در لیگ قهرمانان کوچک و ناچیز نبود. این تیم در لیگ قهرمانان 2017 به نیمه نهایی رسید و در فصل 2018 فینالیست شد. در فصل 2019 با اشتباهات عجیب داوری از مرحله گروهی بالا نیامد اما در فصل 2020 با نمایشی سلحشورانه و بی‌نظیر دوباره فینالیست شد. این دستاورد باشگاهی از فوتبال ایران بود که با تمام ناملایمتی‌ها، سختگیری‌ها و اشتباهات فوتبالی داوران در مسابقات آسیایی دو بار تا آستانه فتح مهم‌ترین جام باشگاهی قاره پیش رفت و بعد از بزرگی در فوتبال ایران در فوتبال آسیا هم جایی بین بزرگان پیدا کرد.

باشگاه پرسپولیس به عنوان یک باشگاه موفق در فوتبال آسیا بر‌ای میزبانی از مرحله گروهی فصل 2021 پیشنهاد داد و با در نظر گرفتن تمام شرایط بیش از هر تیمی استحقاق گرفتن میزبانی را داشت اما باز هم اسیر بی‌مهری کنفدراسیون فوتبال آسیا و نگاه سیاست‌زده حاکم بر مناسبات فوتبالی قاره شد.

اگر بحث امکانات و فراهم کردن سخت‌افزارهای لازم برای میزبانی از این رقابت‌ها باشد شاید گروهی روی این مهم انگشت بگذارند اما باور کنید برای میزبانی از گروه پنجم مسابقات همه آنچه که باید، در همین تهران فراهم بود. پرسپولیس غیر از ورزشگاه آزادی، ورزشگاه دیگری را برای بازی موازی روز پایانی مسابقات مرحله گروهی معرفی کرده بود و می‌توانست برای هر تیمی یک زمین تمرین متناسب با امکانات کافی فراهم کند. پرسپولیس و به صورت کلی فوتبال ایران می‌توانست در تهران سه هتل شیک و پنج ستاره برای تیم‌های همگروه فراهم کند و مطابق با همان پروتکل‌های بهداشتی انجام شده در قطر به تیم‌های گروهش سرویس بدهد و کم نیاورد.

فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس می‌توانست با استخدام و تربیت نیروی انسانی کافی برای پیش بردن دقیق پروتکل‌های مد نظر‌ ای‌اف‌سی  میزبان خوبی برای گروه پنجم این رقابت‌ها باشد اما چه شد که هند و تیم تازه‌واردش به لیگ قهرمانان آسیا به پرسپولیس، تیم فوق‌العاده موفق غرب آسیا طی سه فصل از چهار فصل گذشته رقابت‌ها ترجیح داده شد؟

شاید این دلبری از هندی‌ها مثل کاری بود که بعضاً یوفا با کشورهای کوچک و شهرهای آنها برای میزبانی از مسابقات مهم اروپایی در پیش می‌گیرد، باشد اما چرا در خصوص چهار دوره دیگر این رویه صورت نگرفت و میزبانی دو گروه به عربستان و دو گروه دیگر به امارات داده شد؟ آیا در چهار گروه دیگر تیم‌هایی از کشورهای تازه‌وارد یا کمتر حضور یافته در لیگ قهرمانان حضور نداشتند که بشود به آنها میزبانی داد یا بعد از دادن یکسری از تمام میزبانی‌ها به قطر، این بار نوبت عربستان و امارات بود که سهم‌خواهی کنند و همه چیز را برای خود بخواهند و البته به آنچه دست رویش گذاشته بودند، برسند؟

باشگاه پرسپولیس به خاطر آنچه طی فصول اخیر در لیگ قهرمانان به دست آورده شایسته گرفتن میزبانی مسابقات مرحله گروهی‌اش بود و حتی بهانه قرار گرفتن یک تیم عربستانی در این گروه هم وجود نداشت و همه چیز برای رسیدن این باشگاه به خواسته‌اش مهیا به نظر می‌رسید اما چه شد که این مهم را از پرسپولیس گرفتند؟

چنانچه بحث‌های سیاسی و زد و بندهای سیاست‌زده را کنار بگذاریم آیا کشور هند و فوتبال هند را باید جزئی از کشورهای غرب آسیا و فوتبال غرب قاره بدانیم؟ آیا این تقسیم غرب و شرق باید در خصوص اعطای میزبانی به عربستان و امارات رعایت می‌شد اما در خصوص گروهی که پرسپولیس در آن قرار دارد نه؟ آیا تیمی از هند که برای اولین بار به مسابقات لیگ قهرمانان می‌آید می‌تواند میزبان بهتری از پرسپولیس به عنوان یکی از پرطرفدارترین تیم‌های قاره و یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های غرب آسیا طی فصول اخیر این رقابت‌ها باشد؟