میعاد نیک

 

 دربی‌ها در هر کجای دنیا، نمایشی از تقابل دو طیف مختلف از مردم یک جامعه هستند که در قالب تیم‌های فوتبال متبلور شده‌اند. فوتبال از روز نخست پیدایش‌اش به مأمن و پناهگاهی مستحکم برای ارضای نیازهای اجتماعی و تخلیه بارهای روانی هوادارانش تبدیل شده و این حفاظ آهنین در برخی شهرآوردها نمود بیشتری دارد. در لیگ برتر انگلستان تقابل‌های منچستریونایتد با لیورپول و منچسترسیتی، آرسنال و چلسی، لیورپول و اورتون همگی خاستگاهی اجتماعی و برآمده از کوچه‌های منچستر، لیورپول و لندن دارند و همین موضوع به اسپانیا، آلمان و ایتالیا هم تسری پیدا می‌کند.

دربی مادرید هم به تبع دربی‌های بزرگ فوتبال دنیا یک تئاتر کلاسیک از شکاف‌هایی‌ است که ریشه در تاریخ اسپانیا دارند. حساسیت تقابل‌های دائمی رئال مادرید و اتلتیکومادرید با گذشت بیش از یک قرن از زمان تأسیس این دو باشگاه هرگز کاهش نیافته و روند جنجال‌خیز بودن آن طی سال‌های اخیر افزایشی فراتر از تصور نیز داشته. شاید آن روزهایی که 3 جوان باسکی برای تقابل با قدرتنمایی سپیدهای پایتخت‌نشین دست به تأسیس اتلتیکوی شهرشان زدند، به مخیله‌شان هم خطور نمی‌کرد که تقابل بین لوس‌بلانکوس و روخی‌بلانکوس به یکی از دیدنی‌ترین و مهیج‌ترین شهرآوردهای فوتبال اروپا تبدیل شود. تقابل رئال و اتلتیکو به ‌مرور به رقابت طبقه کارگر جامعه اسپانیا با قشر پادشاهی و مرفه‌نشین مبدل شد تا طیف هواداران سرسخت این دو تیم هم از سایرین مجزا شود.

از سال‌های 1902 و 1903 روزهای زیادی گذشته اما دشمنی بین دو سوی مادرید هرگز رو به صلح و دوستی نرفته. جنگ بین دو قطب فوتبالی شهر مادرید با شروع عصر خودنمایی دیه‌گو سیمئونه بر نیمکت روخی‌بلانکوس شدت بیشتری گرفت تا اتلتیکومادرید هم پس از مدت‌ها به دو قطبی رئال مادرید – بارسلونا خاتمه دهد و نام خودش را به‌عنوان قطب سوم فوتبال اسپانیا و تیم جان‌سخت فوتبال اروپا بر زبان‌ها بیندازد. جنگ عصر یکشنبه شاگردان زین‌الدین زیدان و پسران دیه‌گو سیمئونه هم یکی از مصادیق این مدعا بود که البته به تقسیم غنایم و تساوی منجر شد. در شرایطی که اتلتیکومادرید از تعلل‌های پیاپی بلوگرانا و رقیب مادریدی‌اش بهترین استفاده را داشته و صدر جدول لالیگا را در دست گرفته، هر نتیجه‌ای به‌جز تساوی می‌توانست سرنوشت قهرمانی اسپانیا را دستخوش تغییراتی اساسی کند اما تساوی یک بر یک سپیدها و سرخ‌ها بیشتر از هر کسی به نفع بارسلونایی شد که مترصد کوچک‌ترین فرصتی برای بازگشت بر بام لالیگاست.

 تب قهرمانی در اسپانیا مسری شده و ویروس عطش صدرنشینی بین 3 قطب بزرگ لالیگا در حال انتشار است. تساوی زیزو و دیه‌گو تمام مهره‌های شطرنج را به حالت قبلی بازگرداند تا لااقل تعیین سرنوشت لیگ مدتی بیشتر به تعویق بیفتد. رئال مادرید این تقابل حیثیتی را به اشتباهات فردی و ناتوانی همیشگی بازیکنان‌اش واگذار کرد تا مسیرها برای اتلتیکو و البته بارسلونایی که تازه به ثبات مدیریتی رسیده هموارتر شود. با روند عجیب نتیجه‌گیری رئال مادرید و حواشی مختلف پیرامون باشگاه بارسلونا که گریبان آبی و اناری‌ها را گرفته، لالیگا تبدیل به شهری مملو از کوران شده که پادشاهش تنها یک چشم دارد. اتلتیکومادرید که لایق‌ترین تیم برای ایستادن بر بام جدول رده‌بندی فوتبال اسپانیاست، با تک چشم تیزبینی به‌نام لوئیس سوارز پادشاهی می‌کند و در ادامه مصرانه به‌دنبال افزایش فاصله با رقبای نامدار خود در راه کسب سی‌ویکمین جام تاریخ‌اش خواهد بود.