قسمت دوم - در این مطلب به انواع اصلی دوچرخه‌ها، نحوه تفکیک و کاربرد هر کدام می‌پردازیم، تا بدانید برای شیوه و سبک دوچرخه‎سواری موردپسند شما، کدام دوچرخه مناسب‌تر است. در مطلب روز گذشته از دوچرخه‌های جاده‌ای و کوهستان نوشتیم و امروز به تعدادی دیگر اشاره می‌کنیم.

 

دوچرخه هیبریدی

 دوچرخه هیبریدی، نتیجه تلاشی بین ترکیب یک دوچرخه جاده‌ای و یک دوچرخه کوهستان است. هیبریدها در واقع بهترین ویژگی‌های دو دوچرخه را با هم دارند، ولی نه به صورت کامل. آنها نسبت به دوچرخه‌های کوهستان، لاستیک‌های باریک و فریم‌های نازک‌تری دارند اما سوار شدن روی آنها در حالت ایستاده، با استفاده از دسته فرمان بلندتر، راحت‌تر است. آنها در جاده‌ها، عملکرد بهتری دارند و معمولاً برای اوقات فراغت یا مسافرت استفاده می‌شوند. دوچرخه‌های هیبریدی نسبت به دوچرخه‌های جاده‌ای، معمولاً کمی راحت‌تر و پایدارتر هستند اما سرعت پایین‌تری دارند و به اندازه یک دوچرخه کوهستان دامنه دنده بالایی ندارند.

 

دوچرخه‌های مسافرتی (سایکل توریستی)

 دوچرخه‌های مسافرتی، از نزدیک شبیه دوچرخه‌های جاده‌ای هستند اما برخلاف دوچرخه‌های جاده که برای سرعت طراحی شده‌اند، در این مدل دوچرخه، دوام و سازگاری اهمیت دارد. به همین دلیل، این دوچرخه‌ها، به طور معمول از بدنه‌های فولادی استفاده می‌کنند که بسیار سنگین‌تر و کندتر از مواد آلومینیومی و کربنی است که در دوچرخه‌های جاده‌ای استفاده می‌شود اما در حمل بارهای سنگین توزیع شده در قسمت جلو و بدنه، عملکرد بهتری دارد.

 

دوچرخه‌های کروزر (Cruisers)

 این دوچرخه‌های سبک قدیمی، آسانترین سواری‌ دنیای دوچرخه را به شما می‌دهند. از آنها معمولاً برای خرید، رفتن به ساحل یا یک مسافرت عمومی و کوتاه استفاده می‌شود. آنها دارای لاستیک و صندلی پهن هستند و معمولاً فقط یک دنده دارند و این بدان معناست که در زمین‌های مسطح، بهترین استفاده را از آنها می‌توان کرد. دوچرخه‌های کروزر همچنین دارای دسته فرمان بلندتری نسبت به بقیه دوچرخه‌ها هستند که با بهبود موقعیت قرارگیری شما بر روی دوچرخه، باعث می‌شوند شما دید بهتری از دنیای اطراف داشته باشید.

 

دوچرخه‌های برقی

 دوچرخه‌های برقی، با کاهش میزان تلاش لازم برای رکابزنی با سرعت زیاد و مسافت‌های طولانی‌تر، به ویژه در بین کسانی که با دوچرخه به محل کار می‌روند (تعریق کمتر و ضربان قلب پایینتر) رایج شده‌اند. در دوچرخه‌های برقی، از موتور الکتریکی برای کمک به پدال زدن استفاده می‌شود و بیشتر آنها را می‌توان در حالت فقط برقی به عنوان اسکوتر استفاده کرد. دوچرخه‌های الکترونیکی با کیفیت بالا دارای باتری‌هایی هستند که 60 مایل یا بیشتر را پشتیبانی می‌کنند و همین امر باعث می‌شود آنها برای مسافت‌های طولانی مفید باشند. دوچرخه‌های برقی، به منظور تقلید از دوچرخه‌های جاده یا دوچرخه‌های کوهستان طراحی شده‌اند، بنابراین ملاحظاتی که در انتخاب انواع دیگر دوچرخه‌ها وجود دارد، در مورد دوچرخه‌های برقی نیز صدق می‌کند.

 

دوچرخه‌های تاشو (Folding Bike)

 دوچرخه‌های تاشو طوری طراحی شده‌اند که در مواقعی که استفاده نمی‌شوند، فضایی برابر تنها یک سوم یا کمتر از اندازه طبیعی خود را اشغال کنند. این دوچرخه‌ها، برای کسانی طراحی شده‌اند که جای مناسبی برای نگهداری دوچرخه در محل کار ندارند و باید دوچرخه خود را به دفتر کار ببرند یا از دوچرخه خود به عنوان بخشی از یک سفر طولانی برای رسیدن به محل کار با حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند، یا برای هرکسی که فضای بسیار کمی برای دوچرخه داشته باشد مناسب است. دوچرخه‌های تاشو، به طور معمول دارای چرخ‌های کوچکی هستند و حرکت آنها در جاده‌های غیرمسطح یا فرود در هر سطحی سخت‌تر از آسفالت محدود است.

 

دوچرخه‌های چند نفره (Tandem Bikes)

 دوچرخه چند نفره و بخصوص دونفره، همانطور که از نام آن پیداست دوچرخه‌ای است که برای دو نفر ساخته شده است. آنها به سبک‌های زیادی در بازار موجود هستند. دو نفر با توانایی‌های مختلف هنگام سوار شدن از یک سواری با سرعت یکسان لذت می‌برند. آنها مناسب برای دوچرخه سواران جوان، تازه‌کار یا نابینایان هستند. رده‌های مختلف برای سوار شدن به مهارت خاصی احتیاج ندارند؛ این دوچرخه‌ها می‌توانند بسیار سرگرم کننده باشند، البته تا زمانی که نخواهید در مورد اینکه چه کسی بیشتر پدال می‌زند بحث کنید.