میعاد نیک

 

فارغ از این‌که کری‌خوانی‌های متعصبانه، کورکورانه و عموماً بی‌منطق هواداران سرخابی باعث مکدر شدن فضای فوتبال ایران شده، پرستیژ و شخصیت برخی از افراد مهم کشور نیز با خدشه‌هایی مواجه گردیده که می‌تواند نظر عموم مردم را نسبت به آنها و عملکردشان تغییر دهد. محمدجواد آذری‌جهرمی که سنگینی سمت وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات را بر دوش خود حمل می‌کند هم یکی از همان شخصیت‌هایی ا‌ست که اسیر این بازی دو سر باخت شده و انگار به آینده سیاسی خود ابداً توجهی ندارد.

آذری‌جهرمی را پیش از اینکه به کابینه دولت حسن روحانی بپیوندد، کمتر کسی می‌شناخت و بیراه نیست اگر بگوییم او شهرت‌اش را از وزیر بودن‌اش وام می‌گیرد. جایگاه وزیر در یک نظام سیاسی چنان رفیع و مهم است که هرگز این شغل را نمی‌توان چیزی غیر از تمام وقت نامید؛ آن‌وقت آقای وزیر برای توجیه کری‌خوانی‌هایش می‌گوید: «من هم یک شهروندم و قرار نیست که کل ۲۴ ساعت از یک شبانه‌روز را در پوشش وزارت باشم!»

این‌که برای شهروند بودن آذری‌جهرمی احترام قائل شویم، چیزی جز بدیهیات نیست اما این‌که آقای وزیر بدون درنظر گرفتن جایگاه مهم سیاسی خود بخواهد فضای هواداری فوتبال ایران را ملتهب کند، کمی غیرمنطقی و ناصواب جلوه می‌کند. محمدجواد آذری‌جهرمی کری‌هایش را در شرایطی به فضای مجازی آورده که انگار به‌دنبال تحقق مقاصد دیگری ا‌ست. مهمترین بخش ماجرا اما مغالطه‌ای ا‌ست که آقای وزیر بارها به ‌آن متوسل شده تا بگوید اگر من پرسپولیسی هستم، مقام‌های بالاتر از وزیر به استقلال گرایش دارند.

این مغالطه بارها بین سیاسیون کاربرد داشته و وزیر ارتباطات نیز با تمسک به این ریسمان نخ‌نما، آفساید مطبوعاتی خود را دلیل‌تراشی می‌کند. وزرا هم قطعاً مانند بقیه افراد جامعه از عواطف و علایق انسانی برخوردارند اما این‌که یک وزیر اینچنین بر چوب دو سر طلای کری‌خوانی قدم بزند و به این شهوت خطرناک تن بدهد، چیزی جز تخریب وجهه دولت و اثبات شایعه فوتبال ناپاک را موجب نخواهد شد. یادمان داده بودند که هر چه را بگندد، نمک‌اش می‌زنند اما کسی هنوز مدعی نشده که با گندیدن نمک چه باید کرد.