تیم ویکری

 

 جام جهانی باشگاه‌ها در آمریکای جنوبی ارزش بسیار بالایی دارد و بخشی از آن به این دلیل است که به رقابت داخلی بین تیم‌ها دامن می‌زند.

این موضوع به‌ویژه برای باشگاه پالمیراس صادق است که امسال برای این مسابقات در قطر حضور دارد. همه رقیبان محلی آنها می‌توانند ادعا کنند که قهرمان دنیا شده‌اند. سانتوس، تیمی که پالمیراس در فینال کوپا لیبرتادورس آن را برد، در اوایل دهه 1960 جام بین قاره‌ای را دو بار فتح کرد. سائو پائولو سه دهه بعد این کار را تکرار کرد و در نخستین دوره رقابت‌ها در قالب جدید در سال 2005 هم قهرمان شد. و البته کورینتیانس، سنتی‌ترین رقیب پالمیراس هم در سال 2012 این جام را به دست آورده است. طرفداران پالمیراس می‌گویند که در سال 1951 فاتح تورنمنتی در برزیل شده‌اند که در آن هشت تیم از هفت کشور دنیا حضور داشتند، و آنها یوونتوس را در فینال بردند اما هواداران سایر تیم‌ها آنها را دست می‌اندازند.

پالمیراس به صورت سنتی تا حد زیادی بازیکنان مهاجر ایتالیایی داشت و نامش تا جنگ جهانی دوم، «پالسترا ایتالیا» بود. نام جدید آنها رنگ و بوی استوایی دارد؛ پالمیراس یعنی «درختان نخل». سال گذشته، فلامنگو از ریو در قطر حضور داشت، و بسیاری از طرفداران آنها از درختان نخل قطر عکس گرفتند و به شوخی گفتند پالمیراس فقط به همین جا می‌رسد! اما پالمیراس به جام جهانی باشگاه‌ها راه یافت. آنها با پروازی 12ساعته به قطر رفته‌اند و رویایشان بازی مقابل بایرن مونیخ در فینال است اما آنها باید ابتدا به دیدار یکشنبه برابر تیگرس مکزیک فکر کنند. از زمانی که جام جهانی باشگاه‌ها به شکل جدید در سال 2005 آغاز شد، مرحله نیمه‌نهایی برای تیم‌های آمریکای جنوبی سخت بوده است. برای چهار بار، تیم قهرمان لیبرتادورس در این مرحله شکست خورده است. در سال‌های دیگر، تیم قهرمان آمریکای جنوبی به‌سختی به فینال رسیده، در حالی که تیم قهرمان اروپا به‌راحتی پا به دیدار نهایی گذاشته است. این موضوع دو دلیل دارد. اولی روانی است. برای تیم‌های آمریکای جنوبی، مرحله نیمه‌نهایی نوعی شکنجه است. آنها می‌خواهند با قهرمان لیگ قهرمانان بازی کنند، و به کسب افتخار نزدیک هستند اما به تحقیر نزدیک‌تر، چرا که ممکن است در مرحله نیمه‌نهایی به تیمی کوچک‌تر ببازند و در خانه، آنها را مسخره کنند. این موضوع جنبه فنی و تاکتیکی هم دارد. بهترین بازیکنان آمریکای جنوبی در اروپا حضور دارند. باشگاه‌های این قاره کیفیت 25 سال پیش را ندارند. سائوپائولو در سال 2005، اینترناسیونال در یک سال بعد و کورینتیانس در سال 2012، همه با دو برد با اختلاف یک گل قهرمان شده‌اند، و در فینال هم فشار تیم حریف را تحمل کرده و با حملات اندک به گل رسیده‌اند. آنها مقابل رقبای اروپایی، دفاع را ترجیح می‌دهند. این تیم‌ها برای این ساخته نشده‌اند که در دیدار نیمه‌نهایی بازی را در دست بگیرند و به حریف فشار بیاورند. اما پالمیراس تیمی مبتنی بر ضدحمله است. حتی در گرمای شدید بازی فینال لیبرتادورس، آنها حاضر بودند بازی را به وقت اضافه بکشانند و البته در دهمین دقیقه وقت‌های تلف‌شده به گل رسیدند و نیازی به وقت اضافه نبود اما آنها ممکن بود رقیب سخت‌تری داشته باشند؛ تیگرس در پنجشنبه اولسان هیوندای را با دو گل آندره-پیر ژینیاک فرانسوی، با نتیجه دو بر یک برد.

قهرمان آسیا دیگر تیمی است که مبتنی بر ضدحمله بازی می‌کند. همین می‌توانست پالمیراس را مستأصل کند اما تیم مکزیکی بازتر بازی می‌کند و بازیکنان مسنی هم دارد، و به این ترتیب پالمیراس فرصت ضدحملات سریع را دارد. این خبر خوبی برای لوییز آدریانو، مهاجم مرکزی پالمیراس است. او خاطرات خوبی از مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی باشگاه‌ها دارد. او در سال 2006 گل برتری اینترناسیونال مقابل الاهلی مصر را در این مسابقات زد.

اما پالمیراس نمی‌تواند روی بازیکنی که قهرمانی‌شان را رقم زد حساب کند. برنو لوپس در نیمه دوم مقابل سانتوس به زمین رفت و در وقت‌های تلف‌شده تنها گل بازی را زد اما اگر گابریل ورون، بازیکن نوجوان تیم آماده بود، به لوپس بازی نمی‌رسید. لوپس البته همین چند روز پیش به پالمیراس پیوسته و طبق قوانین، اجازه حضور در جام جهانی باشگاه‌ها را ندارد. پالمیراس امیدوار است که ورون از مصدومیت عضلانی رهایی یابد. او به بازی با تیگرس نمی‌رسد، و اگر به بازی فینال هم نرسد خط خواهد خورد. محتمل‌ترین جانشین او وسلی، بال دیگر پالمیراس است که سال گذشته دچار مصدومیت شدید زانو شد اما به میادین برگشت.

پالمیراس برنو لوپس و طرفدارانش را ندارد، و این خبر بدی برای این تورنمنت است. بهترین قسمت جام جهانی باشگاه‌ها، شور و شوقی است که طرفداران اهل آمریکای جنوبی ایجاد می‌کنند. آنها با پس‌اندازهای عجیب و غریب، پول سفر به جام جهانی باشگاه‌ها را فراهم می‌کنند اما حالا همه‌گیری ویروس کرونا مانع از حضورشان شده است. اما برزیلی‌های بسیاری در قطر کار می‌کنند، و ورزشگاه امکان پذیرایی از 30 درصد ظرفیت خود را دارد. به این ترتیب آنها به ورزشگاه خواهند رفت. در سمت دیگر، نیمی از تیم تیگرس هم از آمریکای جنوبی می‌آیند، و مربی‌شان هم برزیلی است. رافائل کاریوکا، هافبک این تیم هم اهل برزیل است. به این ترتیب در هر صورت، برزیل در فینال نماینده خواهد داشت.

منبع: ESPN