پرسپولیس در قائمشهر متوقف شد. این شاید خبر مهمی نباشد. آن هم برای تیمی که خیلی زود و با فاصله زیاد نسبت به رقبا قهرمان شده است. با این حال این تساوی رشته‌ای از موفقیت‌های باشگاه را پاره کرد و خیز آنها برای رکوردشکنی در فصل رکوردشکنی‌ها را ناکام گذاشت.
حالا شاید شکستن رکورد بیشترین برد خارج از خانه یا کمترین گل خورده در لیگ چندان عنوانی نباشد که حالا از دست رفتنش برای پرسپولیس ناراحت‌کننده باشد اما شاید این تساوی زنگ خطری باشد برای اتفاتی که ممکن است برای یکی از بهترین تیم‌های لیگ برتر رخ بدهد.
اتفاقی کلاسیک که اغلب در فوتبال ایرانی رخ می‌دهد و از آن هم گریزی نیست. آن هم چیزی است که اغلب در عبارت کلیشه‌ای «اشباع شدن تیم» خلاصه می‌شود. اینکه تیمی بعد از کسب چندین و چند موفقیت پی‌درپی دچار بی‌انگیزگی برای کسب موفقیت‌های بیشتر می‌شود.
البته که پرسپولیس چهار سال چنین فرم ایده‌آلی را حفظ کرده و در دام چنین اتفاقات کلیشه‌ای نیفتاده است اما شاید بخشی از این ماجرا در محرک‌هایی نهفته باشد که در آن چهار سال در تیم وجود داشت و حالا کمرنگ شده
است.
رسیدن به فینال آسیا و داشتن یک سرمربی کاربلد خارجی و حتی مسائلی چون بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتی که از نظر روانی مسئولیت بازیکنان تیم را بیشتر می‌کرد و آنها با حس مسئولیت‌پذیری بیشتری به میدان می‌رفتند.
همه اینها حالا در پرسپولیس دیده نمی‌شود و یحیی گل‌محمدی حالا تنها یک وظیفه مهم دارد؛ حفظ تیمی که در بهترین شرایطش قرار دارد.
اینکه آیا یحیی گل‌محمدی می‌تواند در بعد روانی روی تیمش کار کند یا خیر، مسأله‌ای است که تا کنون ما به‌ازای خارجی از آن ندیده‌ایم. حداقل تا کنون یحیی در وضعیتی نبوده که تأثیر روانی خاصی روی تیم‌های تحت هدایتش گذاشته باشد. همین مسأله در کنار عدم توجه مربی‌های ایرانی به چنین فاکتورهایی در تیم‌های‌شان موجب می‌شود تا این زنگ خطر برای پرسپولیس به صدا درآید.
آنها خیلی راحت می‌توانند حتی به پنجمین قهرمانی متوالی‌شان دست یابند چرا که فاصله‌شان با تیم‌های رقیب همچنان زیاد است اما به شرطی که بتوانند تیم را همچنان در وضعیت عالی حفظ کنند. حفظ روحیه تیم و دوری از حاشیه‌ها می‌تواند حتی دوامی یک‌دهه‌ای به موفقیت‌های پرسپولیس بدهد؛ چیزی که همه در وهله اول از یحیی گل‌محمدی
انتظار دارند.