بارها دیده و یا شنیده‌ایم که یک سلبریتی پس از اینکه به تمام اهدافش رسید و به همه قله‌های موفقیت صعود کرد، دیگر امید و انگیزه‌ای برای ادامه راه نداشته باشد و از اوج محبوبیت به انتهای دره فراموشی سقوط کند. پل گاسکوئین و جرج بست از نمونه‌های بارز فوتبالیست‌های محبوب و موفق‌اند که نتوانستند با دوران پساموفقیت کنار بیایند و دچار پوچی و سردرگمی شدند تا عاقبت‌شان به اعتیاد به کوکائین و الکل ختم شود. از این قبیل افراد و فوتبالیست‌ها چه در فوتبال داخلی و چه در فوتبال خارجی کم نیستند اما موضوع پرسپولیس بی‌شباهت به داستان بالا نیست.
رئال‌مادرید پس از هت‌تریک در قهرمانی اروپا به یک شوک بزرگ نیاز داشت و آن شوک خروج زیزو از برنابئو بود. زیدان پس از اینکه متوجه شد چیزی برای اضافه کردن به افتخارات و تهییج بازیکنانش در رختکن ندارد، از حضور روی نیمکت تیم محبوبش صرفنظر کرد تا مادرید با سقوط حریص‌تر شود و در مسیر موفقیت قرار بگیرد.
این سناریو را می‌توان برای پرسپولیس قهرمان این روزهای لیگ نیز تعمیم داد؛ قرمزها با ثبت 4 قهرمانی و یک نایب‌قهرمانی برحسب تفاضل گل طی 5 سال اخیر، همچنین با کسب جام حذفی و سوپرجام و رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا به هرآنچه تاکنون نیاز داشته‌اند، رسیده‌اند و عطشی در وجود خود حس نمی‌کنند. بازیکنان و مربیان تیم پرسپولیس از قهرمانی سیراب شده‌اند و آتش سال‌های بی‌جام را در این 5 سال خاموش کرده‌اند تا انگیزه‌های بازیکنان قرمزپوش نیز به مرور کمتر شود. پرسپولیس پس از ثبت رکورد زودترین قهرمانی‌اش با پوکر در لیگ برتر دیگر آن پرسپولیس حریص و طمع‌کار سابق نیست.
سرخ‌پوشان که در هر لحظه از بازی برای گلزنی و تثبیت 3 امتیاز برنامه داشتند و لحظه‌ای از حمله دست نمی‌کشیدند، مقابل نساجی در قائمشهر حتی 20 درصد از آن تیم لجام‌گسیخته را نشان ندادند تا مشخص شود شیره پیروزی و میل به ابراز قدرت بین سرخ‌ها کاهش یافته و دیگر کسی خودش را برای بازی‌های تشریفاتی به مخاطره و دردسر نمی‌اندازد. پرسپولیس در دام قهرمانی‌های پیاپی خودش قرار گرفته و خوابیدن در باد این قهرمانی‌ها دمار از روزگار هر تیمی در می‌آورد. قرمزها که دیگر قله مهمی را برای فتح در ایران روبه‌روی خود نمی‌بینند، ممکن است انتهای فصل از پرسپولیس هم جدا شوند تا تجربه‌ها و چالش‌های دیگری را تجربه کنند.
سرمربی پرسپولیس برای جلوگیری از این واقعه دردناک و افول سرخ‌ها باید چالش‌هایی هرچند فرمالیته را برای شاگردانش ایجاد کند تا روحیه جنگ‌طلبی و هجومی به اردوی قرمزها بازگردد. قدرت یک سرمربی کاریزماتیک در چنین پرتگاه‌هایی مشخص می‌شود، وگرنه همه قهرمان شدن با بهترین بازیکنان را ازبرند.