اگر قرار باشد تنها یک لحظه از دوران ورزشی بندیکت هوودس را به خاطر بیاوریم، آن لحظه برمی‌گردد به صحنه‌ای که در نیمه‌نهایی جام ملت‌های اروپا در سال 2016، مقابل فرانسه، ضربه اولیویه ژیرو را به شکلی استثنایی دفع کرد.
آندره شورله اخیراً بازنشسته شده و همین نشان می‌دهد که دنیای فوتبال می‌تواند چقدر دردناک و ناامیدکننده باشد. حالا هوودس به این نتیجه رسیده که با وجود علاقه به فوتبال، دیگر به این ورزش نیازی ندارد. هوودس به اشپیگل گفت: «شاید کمی احمقانه به نظر برسد، اما من آنقدر از فوتبال درآمد داشته‌ام که پول دیگر برایم مهم نیست. در سبک زندگی من خبری از ساعت‌ها و ماشین‌های گران‌قیمت نیست.»
صحبت‌های هوودس را البته باید از این زاویه دید که برای افراد ثروتمند، راحت‌تر است که بگویند پول برایشان مهم نیست، اما انگیزه واقعی او از بازنشستگی چیز دیگری است. هوودس گفت که پیشنهادهایی از آلمان و کشورهای خارجی داشته است، اما نمی‌خواسته که دیگر وابسته به تصمیمات دیگران باشد. او گفت که در چند فصل اخیر در لکوموتیو مسکو، متوجه شده که زمان ریکاوری برای او طولانی‌تر شده است. هم ذهن و هم بدن او به او گفته‌اند که دیگر بازی بس است.
او همچنین گفت: «اخیراً با همسر و فرزندم به سفری به جنوب فرانسه رفته بودیم، و آنجا بود که دریافتم اینکه کنار پسرم باشم چقدر برایم جذاب است و ناگهان فوتبال برایم اهمیتش را از دست داد.»
حرف‌هایی که برای ما طبیعی به نظر می‌رسد، برای ورزشکاران معنای دیگری دارد. ما گاهی فراموش می‌کنیم که زندگی قهرمانان به چه ترتیب است. هوودس هم به این نتیجه رسیده که دیگر نمی‌خواهد در اردوهای پیش‌فصل حضور پیدا کند، با تزریق آمپول به بازی بپردازد و انتظارات غیرواقعی را تحمل کند.
عجیب است که ارزش بازیکنانی مانند هوودس در بازنشستگی مشخص می‌شود. هوودس در شش سال حضور در تیم ملی آلمان، 44 بازی ملی انجام داد. او عضو تیم زیر 21ساله‌های آلمان بود که در سال 2009 فاتح جام ملت‌های اروپا شد. او با آلمان در جام جهانی 2014 هم قهرمان شد، جایی که در تمامی دیدارها، 90 دقیقه کامل بازی کرد. اما زمانی که از آن تورنمنت صحبت می‌شود، کمتر کسی نام او را به زبان می‌آورد.
هر تیم موفقی نیاز به یک بازیکن در خدمت تیم دارد؛ بازیکنی که قابل اتکا باشد، بخواهد پیروز شود و تیم را به پیش براند. یواخیم لو گفت که این بازیکن برای تیم او، هوودس بوده است.
هوودس آخرین اسطوره واقعی شالکه در میدان بود. این باشگاه حالا مدت‌هاست که رهبری در میدان ندارد. هوودس از آکادمی باشگاه رشد کرد، بازوبند را به بازو بست و روحیه سخت‌کوشی را به تیم افزود. او بازیکنی با تکل‌های محکم، قوی در هوا و منسجم بود. اما پس از 16 سال، 240 بازی، و یک قهرمانی در جام حذفی آلمان، رفتار شالکه متفاوت شد.
دومنیکو تدسکو، مربی شالکه بازوبند را از او پس گرفت. اما این کار به سود تدسکو نشد. هوودس هم می‌خواست فوتبالش را در شالکه به پایان برساند، اما تقدیر به شکل دیگری رقم خورد. شاید از همان زمان بود که او به شکل دیگری به فوتبال نگاه کرد. هوودس راهی یوونتوس شد، اما مصدومیت‌ها امان او را برید. او در مسکو به آمادگی برگشت، در لیگ قهرمانان بازی کرد و یک جام داخلی را هم فتح کرد. او در خارج میدان هم پدر شد و تصمیم گرفت گیاهخوار شود.
هوودس حالا دیگر گزینه‌ای جز بازنشستگی پیش روی خود نمی‌دید. جای خالی او در شالکه حس می‌شود؛ بازیکنی که حضورش در هر تیمی می‌توانست آن را تقویت کند.
منبع: دویچه وله